Memoire van Toelichting Wfz-kst-32398-3[1] MvT ... - GGZ Nederland

dat deze problematiek op kabinetsniveau behoort te worden aangepakt;
verzoekt de regering in de hoofdlijnen van het regeringsbeleid voor 2005
te voorzien in de noodzakelijke samenhang tussen curatieve en penitentiaire
voorzieningen en gaat over tot de orde van de dag» .
Deze motie werd kamerbreed gesteund. Deze motie is ingegeven door het
feit dat er vooral in het gevangeniswezen steeds meer personen worden
opgenomen met een psychische stoornis of verstandelijke beperking. De
mogelijkheden tot behandeling van deze stoornis of beperking in het
gevangeniswezen zijn beperkt, en voor zover deze aanwezig zijn, kan de
behandeling vaak niet worden afgemaakt omdat na afloop van de
gevangenisstraf blijkt dat plaatsing van een ex-gedetineerde in een
instelling voor geestelijke gezondheidszorg niet altijd zonder problemen
verloopt. Een directe terugkeer kan leiden tot een snelle terugval in het
oorspronkelijke gedrag en daarmee ook tot recidive.
Ter uitvoering van deze motie stelde het kabinet de ambtelijke werkgroep
«GGz-zorg in strafrechtelijk kader» (de werkgroep Houtman) in, die de
opdracht kreeg te bezien hoe de zorg in strafrechtelijk kader beter kan
worden afgesteld op de geestelijke gezondheidszorg, zodat de benodigde
continuïteit van zorg ontstaat. De werkgroep adviseerde in mei 2005 een
aantal ingrijpende wijzigingen in de besturing en financiering van de
forensische zorg in een strafrechtelijk kader aan te brengen. Voor een
verbetering van de aansluiting tussen penitentiaire inrichtingen en
instellingen voor geestelijke gezondheidszorg, is enerzijds vereist dat het
niveau van behandeling in het gevangeniswezen omhoog wordt gebracht
en anderzijds dat instellingen voor geestelijke gezondheidszorg zodanig
worden gefinancierd dat daadwerkelijke opname van deze personen
wordt bevorderd. Daarbij omschreef de werkgroep de spanning tussen de
formele verantwoordelijkheid van de Minister van Justitie voor de tijdige
tenuitvoerlegging van rechtelijke uitspraken en zijn feitelijke mogelijkheden
daartoe, als één van de meest pregnante problemen van het
huidige stelsel. Ook wees de werkgroep op het belang van een zodanige
overdracht van de patiënt naar een instelling voor geestelijke gezondheidszorg,
dat de continuïteit van de noodzakelijke zorg, na beëindiging
van de justitiële titel, wordt gewaarborgd. Door het bevorderen van deze
overdracht ontstaat ook een betere door- en uitstroom. Uiteindelijk wordt
hiermee een bijdrage geleverd aan het terugdringen van recidive. In het
verlengde daarvan is door deze interdepartementale werkgroep voorgesteld
om voor de forensische zorg een inkoopmodel in te voeren.
De parlementaire onderzoekscommissie TBS, de commissie Visser, heeft
in zijn rapport «Vandaag, over gisteren en morgen» van mei 2006
(Kamerstukken II, 2005–2006, 30 250, nrs. 4–5) de conclusies van de
werkgroep Houtman grotendeels verwerkt.
Het kabinet heeft deze adviezen overgenomen en de Tweede Kamer
hierover op 25 augustus 2005 geïnformeerd (Kamerstukken II 2004/05,
29 452, nr. 36). Ter uitvoering daarvan is het kabinet op 10 oktober 2006
gekomen met een plan van aanpak (Kamerstukken II 2006/07, 29 452 en
30 250, nr. 48), waarmee de Tweede Kamer in een Algemeen Overleg op
26 november 2006 heeft ingestemd (Kamerstukken II 2006–2007, 29 452,
nr. 54). Over de voortgang van de uitvoering van het Plan van aanpak is
sinds 2006 twee maal per jaar gerapporteerd door middel van de
voortgangsrapportages Plan van aanpak tbs/Vernieuwing Forensische
Zorg, voor het laatst op 27 oktober 2009 (Kamerstukken II, 2009/10, 29 452,
122).
Tweede Kamer, vergaderjaar 2009–2010, 32 398, nr. 3 2