Memoire van Toelichting Wfz-kst-32398-3[1] MvT ... - GGZ Nederland

de betreffende statistiek noodzakelijk is, het vragen van uitdrukkelijke
toestemming onmogelijk blijkt of een onevenredige inspanning kost en bij
de uitvoering is voorzien in zodanige waarborgen dat de persoonlijke
levenssfeer van de betrokkene niet onevenredig wordt geschaad.
9. Indicatiestelling
Karakter van de indicatie
In dit wetsvoorstel is bepaald dat de forensische zorgbehoefte en het
vereiste beveiligingsniveau van een verdachte of een veroordeelde
worden vastgelegd in een indicatie. Bij alle in artikel 2.2 genoemde
strafrechtelijke titels is een indicatie vereist.
De Minister van Justitie bekostigt de werkzaamheden voor de totstandkoming
van indicaties en forensisch psychiatrische zorg. De indicatie
omvat rapporten voor het beveiligingsniveau, de verblijfsintensiteit en
voor begeleiding, behandeling, dan wel diagnostiek. Ten slotte wordt, op
basis van de primaire diagnose, naar een zorgcategorie geïndiceerd:
psychiatrische zorg, verslavingszorg of verstandelijk gehandicaptenzorg.
De zorgaanbieder zal binnen de bandbreedte van deze indicatiestelling de
zijns inziens noodzakelijke behandeling starten en een DBBc moeten
openen.
Werkwijze en organisatie van de indicatiestelling
De werkwijze voor de indicatiestelling rust op het principe van functiescheiding.
Hierdoor spelen belangen van financiers en zorgaanbieders
geen rol bij de vaststelling en toewijzing van forensische zorg aan
individuele forensische patiënten. Functiescheiding bij de totstandkoming
van forensisch psychiatrische zorg krijgt vorm door het uitgangspunt dat
de vaststelling van zorgbehoefte en beveiligingsnoodzaak van een
forensische patiënt plaatsvindt, zonder bemoeienis van de financier en de
zorgaanbieders.
De Minister van Justitie wijst de organisaties aan die zullen worden belast
met de indicatiestelling. Daarbij zal zoveel mogelijk worden aangesloten
bij kennis van de organisaties die thans de indicatiestelling verrichten. De
indicatiestelling voor de forensisch psychiatrische zorg die voortvloeit uit
rechterlijke uitspraken wordt thans, voor wat betreft de klinische zorg,
verricht door het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie en
Psychologie (NIFP). De Reclasseringsorganisaties (Stichting verslavingsreclassering
(SVG), Reclassering Nederland, Leger des Heils, Jeugdzorg &
Reclassering) verzorgen van oudsher de plaatsing voor ambulante zorg.
Binnen het gevangeniswezen adviseren in de huidige situatie de PMO’s
(Psycho Medisch Overleg; het zorgcoördinerend en zorgadviserend
overleg in de penitentiaire inrichting) over de noodzaak van forensische
zorg die de gebruikelijke (basis)zorg te boven gaat.
Deze organisaties kunnen zoveel mogelijk gebruik maken van de
informatie waarover zij uit hoofde van hun adviserende taken beschikken:
de pro justitia-rapportage, de voorlichtingsrapportage aan OM en rechter
en het medisch dossier van de gedetineerde. Door zoveel mogelijk
gebruik te maken van de bestaande justitiële infrastructuur, worden extra
kosten en administratieve lasten van dit onderdeel van het nieuwe stelsel
tot een minimum beperkt.
Naar aanleiding van het advies van het CBP om aandacht te besteden aan
de rechten van de patiënt zoals geregeld in hoofdstuk 6 en 7 van de Wbp,
titel 7 van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek (de geneeskundige behande-
Tweede Kamer, vergaderjaar 2009–2010, 32 398, nr. 3 20