De laatste melkbus (tekst) - Zuivelhistorie Nederland
De laatste melkbus (tekst) - Zuivelhistorie Nederland
De laatste melkbus (tekst) - Zuivelhistorie Nederland
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
gebeurd was!<br />
Dat verliezen van een <strong>melkbus</strong> gebeurde alleen bij het trekkervervoer. Je kon daarbij namelijk<br />
nogal wat 'gang' ontwikkelen. Vooral die jonge boerenknapen hadden daar een<br />
handje van. Overigens, trekkertractie had het voordeel dat je bij hellende wegen de trekker<br />
heel langzaam kon laten lopen. Bij een paard kon dit niet, die gaat bij slechte wegen<br />
juist 'stormen'.<br />
Ongelukken<br />
Het langzame (bussen)vervoer op de grote doorgaande wegen gaf aparte problemen, met<br />
name bij de verlichting. In Hardenberg gebruikten we knipperlichten. Dat mocht wettelijk<br />
niet, maar we hadden vergunning van de politie. Dat mocht lang niet overal. Bij<br />
mistig weer was het bussenvervoer gevaarlijk. Verkeersdeelnemers die dat wisten pasten<br />
wel op. Vreemden die niet op hun snelheid letten, veroorzaakten echter menige botsing.<br />
Op die manier is er een aantal lelijke ongelukken gebeurd.<br />
Ik herinner met het geval van een wagen die draaien moest op de weg. Dat kon net,<br />
maar dan stond hij een ogenblik zodanig dat je geen lichten zag, behalve dan de trekkerlichten<br />
aan de rechterkant. Een paar bromfietsen zijn toen zo op die [041]melkwagen<br />
gereden. In de loop der jaren hebben er ook heel wat trieste ongelukken plaatsgevonden.<br />
Als er in het winterseizoen al geen aanrijdingen gebeurden, was er vaak sprake van<br />
gierende remmen.<br />
Boodschappen<br />
Behalve <strong>melkbus</strong>sen gingen er ook monsterkistjes naar de fabriek. Later ook lege flessen,<br />
bestellingen in het algemeen dus. Overigens mocht een melkrijder niks meenemen,<br />
want er was ook wel eens het verzoek om dooie of levende kalveren mee te nemen. Dat<br />
kon natuurlijk niet. In de praktijk werd dat voorschrift weleens ontdoken. Een melkrijder<br />
ging weleens voor een boer even langs de smid om een boodschap te doen. Hoewel<br />
men formeel de rit ononderbroken moest doorvoeren, vond ik zo'n boodschapje niet zo<br />
erg.<br />
Aanvankelijk waren de boeren weinig gesteld op het trekkervervoer. Vooral als die op<br />
het erf moest draaien. '<strong>De</strong> trekker draait alles kapot'. Geleidelijk aan ging men hier anders<br />
over denken, ook al omdat je steeds minder boeren kreeg die een melkritje erbij<br />
wilden nemen. Met een trekker werd het pas een echte melkrit. Je kreeg daardoor ook<br />
andere mensen, die er wat meer tijd aan konden besteden.<br />
Loonwerkers, maar ook boeren die er wat bij wilden verdienen om zodoende die trekker<br />
meer 'bezetting' te geven. <strong>De</strong> laadcapaciteit was inmiddels fors gestegen: 204 bussen op<br />
een trekkerwagen en 100 op een paardewagen. Men liet ook op veel plaatsen aparte<br />
wagens voor trekkervervoer maken, uitgerust met brede banden. Die zakten minder in<br />
de zandwegen weg. Vaak ook heel lange wagens, soms tot 9 meter toe.<br />
Bij trekkervervoer stond er meestal één laag bussen op de wagen, maar soms was er ook<br />
een bovenlaag, met schotten. Een vrachtauto laadde vrijwel altijd in twee lagen, door<br />
▲ Heruitgave zuivelhistorienederland.nl 32 © Coberco P. H. L. Willemsens