Observatieverslagen 13092012 - Politie & Wetenschap

naam en e-­‐mail adres. Op die manier ben ik voor mijn wijkbewoners direct bereikbaar.” Daar-­‐
naast schrijft Erik in het artikel over het parkeerbeleid. “In een van mijn wijken is er een par-­‐
keerprobleem. De straten zijn heel smal en er is niet altijd voldoende parkeergelegenheid. Veel
automobilisten uit het centrum parkeren in deze wijk omdat ze er gratis kunnen parkeren. Het
gevolg is dat veel auto’s op plekken worden geparkeerd waar ze niet mogen staan. De wijkbe-­‐
woners hadden daarom gevraagd aan mij of de handhaving beter kon. Ik heb dit vervolgens
weggezet bij de parkeerdienst van de gemeente. Het grappige is dat veel wijkbewoners ook be-­‐
boet worden omdat ze zichzelf niet aan de parkeerregels houden. En dat vinden de wijkbewo-­‐
ners natuurlijk niet leuk. Onlangs kreeg ik daar een e-­‐mail over van een buurtbewoner. Ik leg
dan uit dat ‘als je als wijk gaat vragen om handhaving, je er wel rekening mee moet houden dat
er ook stringenter gehandhaafd wordt.’ In het stukje in de wijkkrant wil ik opschrijven dat ik het
jammer vind dat de wijk niet meedoet met een vergunningensysteem zoals andere wijken in de
buurt dit hebben. Daarnaast wil ik ook melden dat buurtbewoners voor klachten over het par-­‐
keerbeleid of over de handhaving bij de gemeente moeten zijn.”
14.30 uur: Erik en ik trekken de wijken in per auto. Hij laat mij zijn wijken zien. Ik praat met Erik
door over de wijze waarop hij bereikbaar is voor burgers. “Voor burgers ben ik vaak het eerste
aanspreekpunt van de overheid. Dit betekent dat ik soms veel vragen krijg van burgers. Ik vind
dit geen probleem want ik vind dat mensen mij moeten kunnen benaderen. Wel heb ik in een
van mijn wijken afgesproken dat wijkbewoners met problemen eerst naar de voorzitter van het
wijkplatform gaan. Die inventariseert vervolgens de klachten en neemt vervolgens met mij con-­‐
tact op. Soms kan de voorzitter van het wijkplatform dan aangeven dat het probleem al bekend
is en dat er naar een oplossing gezocht wordt.” Erik geeft aan dat hij in sommige gevallen weinig
voor zijn wijkbewoners kan betekenen omdat er niet altijd melding wordt gedaan bij de politie.
“Als mensen overlast ervaren, dan moeten ze dat wel melden bij de politie. Dat wil niet zeggen
dat de politie dan onmiddellijk repressief kan optreden, maar we kunnen de klachten wel door-­‐
geven aan de gemeente en de woningcorporatie zodat zij ook weten dat er problemen spelen. Als
wij geen signalen van burgers krijgen, dan bestaat het probleem voor ons ook niet.”
15.45 uur: Erik wil op visite gaan bij een man die een aantal weken geleden dronken achter het
stuur is aangetroffen. “Zijn dochtertje zat achterin de auto en zag er verwaarloosd uit. De colle-­‐
ga’s van de noodhulp hebben de man aangehouden en hebben zijn dochtertje meegenomen naar
het bureau. Vanaf daar is de vrouw van de man gebeld en heeft zij het dochtertje opgehaald. De
collega’s van de noodhulp hebben vervolgens een zorgmelding gemaakt. Dit betekent dat een
collega van het Jeugd Preventie Programma (JPP), Ronald, een keer langsgaat bij het gezin om
hulp aan te bieden. Ik wil ook even bij dit gezin langsgaan om de man streng toe te spreken.” Ik
vraag aan Erik wat precies het doel is van het afleggen van zo’n huisbezoek. Erik: “Ik wil in de
eerste plaats weten wat voor gezin het is. Ik wil weten wat voor mensen het zijn. Als het gezin
problemen heeft kan ik ze tips geven waar ze hulp kunnen vinden. En ik wil ook dat ze weten dat
we ze in de gaten houden. Ik wil dat de man begrijpt dat hij dit nooit meer mag doen.”
Erik belt aan maar niemand doet open. Erik loopt kijkt door het raam van de woonkamer en
constateert dat er niemand thuis is.
55