Observatieverslagen 13092012 - Politie & Wetenschap

lijk ook belang bij dat de overlast stopt, want dan krijgen we minder meldingen.” Ik vraag wat de
rol van de buurtbrigadier bij zo’n kritiek gesprek is. “Ik ga mee om duidelijk te maken dat het
serieus is. Je merkt dat het indruk maakt wanneer de politie bij zo’n gesprek aanwezig is. Je ziet
bij een aantal huurders dat ze dan toch inbinden. Andere huurders trekken zich nergens wat van
aan en worden uiteindelijk toch uitgezet. Maar misschien belangrijker is dat de mensen van de
woningcorporatie het fijn vinden als ik mee ga op kritiek gesprek. Ze moeten immers een lastige
boodschap verkondigen bij mensen die vaak best heftig kunnen reageren. Dan is het natuurlijk
fijn dat ik mee ga om back-­‐up te geven.”
Erik geeft aan dat geven en nemen belangrijk is voor de relatie. “Een woningcorporatie uit mijn
wijk heeft het voor mij volledig verpest. In een straat waren een aantal problemen die door de
woningcorporatie makkelijk opgelost hadden kunnen worden. Uiteindelijk hebben ze dat niet
gedaan. Ze waren zelfs te beroerd om het hang en sluitwerk te vervangen bij enkele huizen in de
straat, terwijl dit echt aan vervanging toewas. Ik ben dan snel klaar met zo’n woningcorporatie.
Ik heb daarom ook aangegeven dat ik niets meer voor ze doe. Als zij geld belangrijker vinden dan
hun huurders, dan vind ik dat prima. Maar dan moeten ze niet meer bij mij aankloppen. Ik ga
met mensen van deze woningcorporatie dus ook niet mee naar ‘kritieke gesprekken’.”
17.30 uur. We hebben een rondje om het vervallen terrein gelopen. Erik vertelt dat het bij hem
minstens anderhalf jaar duurde voordat hij wist hoe in zijn wijken de hazen lopen. “Het duurde
mij een jaar tot anderhalf jaar om de mensen een beetje te leren kennen. In het eerste jaar ben je
enkel en alleen aan het investeren. Pas na een jaar, anderhalf jaar, begin je de vruchten van de
investering te plukken. Mensen vertrouwen je en geven je informatie. Mensen worden heel
openhartig. Ze vertellen je zelfs dat de bovenbuurvrouw vreemde geluiden maakt tijdens de
seks.”
18.00 uur. Inmiddels zijn we terug op het bureau voor het avondeten. Met een aantal andere
buurtbrigadiers spreek ik over hun werk en de problemen waar ze tegenaan lopen. “Niet de ke-­‐
tenpartners of burgers zijn een probleem, maar onze eigen organisatie. Wij zijn vaak niet in staat
om te doen wat we beloven. Burgers zijn echt niet gek. Dat denken we wel eens, maar dat is ge-­‐
woon niet zo. Laatst ontving ik signalen van burgers dat er op een plek gedeald zou worden. Ik
ben zelf een aantal keer gaan kijken en het leek er inderdaad verdacht veel op. Ik heb dit vervol-­‐
gens ook aangebracht binnen de organisatie maar men vindt het gewoon niet belangrijk. Mijn
IGP opdracht is afgewezen. Of er is geen capaciteit of andere zaken zijn belangrijker. Wat moet ik
dan terugzeggen tegen de burgers die mij iedere keer van informatie voorzien? In het begin nam
ik het nog voor de organisatie op. Nu doe ik dat niet meer. Ik vertel gewoon zoals het is.” Een
andere buurtbrigadier vult aan: “Binnen de politie, zowel bij de leiding als de werkvloer, wordt
vaak gedacht dat wij burgers zoet houden. Dat wij enkel en alleen koffie bij burgers drinken en
hun verhalen aanhoren.” Een andere buurtbrigadier geeft aan dat sommige problemen soms
overgeorganiseerd worden. “Neem een drugspandje. Buiten de grote stad kun je gemakkelijk een
of twee collega’s regelen via de operationele chef om een inval te doen. In de grote stad moet er
eerst goedkeuring komen van de stuurgroep en daarna moet zo’n actie nog worden ingepland. Je
bent soms weken verder.” Een buurtbrigadier concludeert: “Als buurtbrigadier heb je veel vrij-­‐
heid om zaken op te pakken, maar je krijgt weinig tot soms geen enkele steun vanuit de organi-­‐
satie voor de dingen die je doet.” Erik noemt een voorbeeld. “Ik heb een groot park in een van
59