Observatieverslagen 13092012 - Politie & Wetenschap

19.30 uur: Erik en ik gaan langs bij een psychiatrische patiënt. De vrouw is net twee dagen gele-­‐
den ontslagen uit een psychiatrische inrichting en heeft afgelopen week bij het hoofdbureau van
politie aangegeven dat haar voordeur – die destijds door het bezoek van de politie was gefor-­‐
ceerd – nog steeds niet gemaakt was. Haar vraag was daarom of de buurtbrigadier langs wilde
komen.
Erik belt aan. De vrouw laat ons binnen. Erik voelt zich schuldig over wat er is gebeurd. “Ik vind
het erg vervelend hoe het is gegaan. Maar het ging niet goed met je. Snap je dat ik het raam van
de deur kapot gemaakt heb om bij je binnen te komen? Ik en je ex-­‐man maakte ons grote zorgen
om je.” Het kost de vrouw moeite om in te zien dat ze inderdaad opgenomen moest worden,
maar uiteindelijk geeft ze toe dat het beter was. De vrouw geeft aan dat ze het vervelend vindt
dat de deur nog steeds niet gemaakt is. Erik zegt toe dat hij gaat zorgen dat de woningbouwcor-­‐
poratie de deur gaat maken. “Ik neem wel contact op met de woningbouwvereniging. Dat hoef jij
niet te regelen. Zorg dat je je telefoon bij je hebt, want het zou goed kunnen dat de woningbouw-­‐
vereniging jou binnenkort belt om een afspraak te maken zodat ze een nieuwe voordeur kunnen
plaatsen.”
Ik vraag aan Erik waarom hij zich verantwoordelijk voelt voor deze mevrouw. “Ik weet niet of
mijn bezoek aan de vrouw, en daarmee het houden van een vinger aan de pols, politiewerk is.
Maar ik vind het belangrijk. Ook al vind je het geen politiewerk, als politie wordt je toch regelma-­‐
tig bij dit soort zaken betrokken. Ik heb destijds namelijk mailtjes van de bovenburen, onderbu-­‐
ren en andere buurtbewoners gekregen met daarin de vraag om iets aan die vrouw te doen. Ze
maakten zich allemaal zorgen om haar. Ze verwachten dan ook, tenminste zo voel ik dat, dat de
politie er iets aan gaat doen.” Ik vraag aan Erik waarom hij de e-­‐mails niet doorstuurt aan de
GGZ. Erik: “Ja, dat kan ik doen, maar dan heb ik geen garantie dat het probleem wordt opgelost.
En in dit geval merk je ook aan zo’n iemand dat ze het fijn vindt dat ik ga regelen dat haar deur
gemaakt wordt. Ik hoop dat ze nu beter begrijpt dat we echt het beste met haar voor hebben.”
20.30 uur: We surveilleren door de wijken van Erik. Het is rustig op straat. Ik spreek met Erik
over de integratie van de buurtbrigadiers binnen de politie. Erik zegt dat hij gemerkt heeft dat
zijn collega’s nog niet altijd even goed gebruik weten te maken van zijn kennis en expertise.
“Laatst begreep ik bijvoorbeeld dat de recherche onderzoek deed naar een bepaald figuur in
mijn wijk. Maar ze hebben mij helemaal niet om informatie gevraagd. Het bleek dat ze maanden
hadden gerechercheerd naar feiten die ik ze onmiddellijk had kunnen vertellen. Ik begrijp dat
niet zo goed. Het lijkt wat dat betreft wel alsof wij niet echt serieus genomen worden binnen de
politie.”
Ook merkt Erik dat er binnen de basispolitiezorg nog te weinig buurtgericht gewerkt wordt.
“Collega’s in de noodhulp blussen alleen maar brandjes. Ze komen ergens binnen en willen ver-­‐
volgens eigenlijk zo snel mogelijk weer door naar de volgende klus. Als het iets te moeilijk
wordt, sturen ze mij een mail of ik even wil langsgaan. Ik denk alleen dat de politie veel meer
baat zou hebben bij het meer structureel aangaan van contacten met burgers. Je krijgt daardoor
meer vertrouwen van burgers en daarmee meer informatie”.
21.00 uur: Erik werkt zijn administratie bij. Ik praat met een collega uit de noodhulp over gebied
gebonden politiezorg. De agent: “In de noodhulp heb je het vaak druk. Je rijdt van de ene melding
71