1 Veel voorkomende criminaliteit in Roermond - Wijkraad kapel in

asis hiervan stappen ondernemen. De voorbereiding en opvolging van het overleg zijn echter
niet optimaal. Er wordt niet van tevoren een agenda opgesteld die de deelnemers ertoe
beweegt of dwingt om bepaalde gesprekspunten voor te bereiden. Er wordt mondjesmaat
genotuleerd en er wordt niet gewerkt met verplichtende afsprakenlijsten. Hier komt bij dat de
deelnemers beperkte mogelijkheden hebben om mensen of middelen binnen hun eigen
organisatie in te schakelen voor wijkgerichte activiteiten. Dit hangt samen met het feit dat er
geen natuurlijke overloop bestaat tussen de frequente operationele wijkgerichte
overlegvormen en de bestuurlijke overlegvormen over veiligheid. Veel hangt af van eigen
initiatief van de deelnemers van de overlegvormen en van hun overredingskracht of informele
positie binnen de eigen organisatie. Dit komt onder meer door het ontbreken van een
strategisch veiligheidsprogramma dat budgetten, personeel, middelen en
verantwoordelijkheden verdeeld.
In de vierde plaats bestaat er in de praktijk een zekere afstand tussen aan de ene kant het sterk
preventieve wijkgerichte werken en aan de andere kant de harde veiligheidstaak: het toezicht
en de handhaving, inclusief repressie. Er is geen strategisch programma dat helder opdrachten
en doelstellingen verbindt aan de wijkgerichte activiteiten van onder meer de
welzijnsinstellingen. Het is vervolgens niet vreemd dat jongerenwerkers zich sterker
committeren aan de wijk en aan de jongeren waarmee ze contact hebben, dan aan externe
doelstellingen, zoals het terugdringen van de recidive of het verminderen van de overlast en
criminaliteit. Bij gebrek aan dergelijke doelstellingen ontstaat er ook veel ruimte voor
jongerenwerkers om informatie over overlast of criminaliteit niet of uitermate selectief te
verstrekken aan politiemensen. Het is dan ook logisch dat er in retrospect (ook voor ons)
onduidelijkheid bestaat over de precieze effecten van de inspanningen van jongerenwerkers.
In de vijfde plaats bestaat er in bepaalde opzichten een forse afstand tussen kwetsbare groepen
in de drie wijken en ‘het stadhuis’. Gabriëls en Nauta (2003) wijzen erop dat groepen
bewoners van het Roermondse Veld het gevoel hebben dat allerhande grote en kleine
achterstandsproblemen in hun buurt door het bestuur worden genegeerd. Zo zou de
armoedeproblematiek worden ontkend of worden onderschat en zouden lokale initiatieven of
ideeën onvoldoende worden gehonoreerd. Wij spraken ook respondenten die bij het
stadsbestuur onverschilligheid bespeurden over hun wijk. Sommigen spraken van een
verdeelde stad. Beleidsmakers op ‘het stadhuis’ vinden dit onterechte kritiek: ze wijzen op al
de wijkgerichte inspanningen en kunnen dan inderdaad een dossier op tafel leggen dat vol
staat met geleverde inspanningen en geboekte resultaten. Maar toch is dit gevoel in sommige
sociale kringen hardnekkig. Dat houdt verband met de grote en historische verschillen in de
stad en met de concrete problemen waarmee inwoners kampen. Dit levert inderdaad
problemen op bij het realiseren van wijkgerichte initiatieven en bij het van de grond tillen van
burgerparticipatie. Wij vinden dat zeker niet alle problemen in de drie wijken beleidstekorten
zijn. Dat is ook niet wat Gabriëls en Nauta constateren, maar het lijkt er soms wel op. De
problemen kunnen niet zomaar op het conto van de overheid worden geschreven. In de meest
kwetsbare delen van Roermond wonen namelijk ook personen met een tamelijk onverschillige
houding die er, op hun beurt, bepaald niet alles te doen wat mogelijk is om zich bijvoorbeeld
te bekwamen en een baan te zoeken en te vinden.
82