ban 3.pdf - CongoForum
ban 3.pdf - CongoForum
ban 3.pdf - CongoForum
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
“Gelijk trossen <strong>ban</strong>anen”. Beeldvorming over Congolezen in de Belgis... http://www.ethesis.net/congolezen/congolezen.htm<br />
ontwikkelingen niet centraal. Men geloofde in een verderzetting van de paternalistische<br />
koloniale politiek, die reeds decennia lang haar doeltreffendheid bewezen had. Er werd wel aan<br />
politieke hervormingen voor de kolonie gedacht, maar tot voorstellen kwam het niet. Onder<br />
invloed van dit dralen van de Belgische regering, en mede door de gebeurtenissen in de rest<br />
van zwart-Afrika, zou het Congolese nationalisme spoedig een radicalisering kennen. Bovendien<br />
waren in Congo bestuurlijke organen met inspraak voor blank of zwart onbestaand en daarom<br />
werden in 1957 op drie locaties voor het eerst gemeenteraads-verkiezingen georganiseerd.<br />
Zowel blanke als zwarte gemeenteraadsleden werden verkozen, maar de koloniale overheid<br />
stelde zelf nog een aantal raadsleden aan. Ook deze ontgoocheling droeg bij tot de<br />
radicalisering van het Congolese nationalisme [77].<br />
De dekolonisatie kende een aanzienlijke versnelling in het sleuteljaar 1958. Zo ging een grote<br />
invloed uit van de Expo in Brussel, die een ware revelatie betekende voor de bezoekende<br />
evolués. In het moederland werden ze op gelijke voet met de blanken behandeld, wat in de<br />
kolonie nog ondenkbaar was. Belangrijker echter was hoe Congolezen van over het ganse<br />
grondgebied mekaar voor het eerst op grote schaal ontmoetten in de gemeenschappelijke<br />
verblijfplaats in Tervuren. Het groeiende besef van het gemeenschappelijke doel van<br />
onafhankelijheid heeft hierbij een katalyserende rol gespeeld [78].<br />
In de kolonie zelf gingen bepaalde Congolese verenigingen, veelal cultureel en etnisch van<br />
aard, steeds meer de politieke toer op. De oudste en in de eerste fase belangrijkste vereniging<br />
was de Abako of “Alliance des Bakongo”, die de herleving van het Bakongo-volk vooropstelde.<br />
Ontstaan in 1950, bouwde de Abako na 1955 onder leiding van Joseph Kasavubu haar<br />
organisatie uit en ging ze zich meer politiek profileren. In de loop van 1958 radicaliseerde de<br />
partij en werd de onafhankelijkheid een duidelijke eis. Eveneens van groot belangrijk was de<br />
oprichting van de MNC of “Mouvement National Congolais” door een groepje evolués die<br />
betreurden dat de Werkgroep van Pétillon [79] geen Congolese vertegenwoording kende. De<br />
vereniging stond open voor alle Congolezen en onder voorzitterschap van de charismatische<br />
Patrice Lumumba werd gestreefd naar een duidelijk omlijnde ontvoogdingspolitiek die moest<br />
uitmonden in onafhankelijkheid. Op korte termijn diende volgens de MNC de democratisering<br />
van de instellingen doorgevoerd te worden. Naast de Abako en de MNC zagen nog tal van<br />
andere partijen het daglicht, zoals de Action Socialiste (later de PP), de Cerea en de Conacat.<br />
Deze laatste zou uitgroeien tot een zeer federalistische politieke partij met Moïse Tshombe als<br />
voornaamste leider. Pas in augustus 1959 kende de koloniale overheid het recht op vereniging<br />
toe [80].<br />
Wanneer op 24 augustus 1958 de Franse president De Gaulle te Brazzaville in een historische<br />
toespraak het woord “indépendance” liet vallen, vonden zijn woorden weerklank aan de<br />
overkant van de Congostroom, in Leopoldstad.<br />
In België was er onder invloed van de gebeurtenissen een mentaliteitsverandering merkbaar.<br />
Men was in Brussel tot besef gekomen dat een ontvoogdingspolitiek voor Congo noodzakelijk<br />
geworden was. In juli 1958 was een homogeen C.V.P.-kabinet met Gaston Eyskens als eerste<br />
minister aangetreden, en in november van dat jaar werden met het schoolpact de scherpe<br />
ideologische plooien glad- gestreken. Waarschijnlijk was het onder invloed van de Kerk en de<br />
missies in het bijzonder, die zoals gezien voorstander van Congolese emancipatie geworden<br />
waren, in ieder geval bevatte de verklaring van de kersverse regering de duidelijke wens om de<br />
politieke toekomst van de kolonie te bepalen. Voormalig gouverneur-generaal Pétillon werd tot<br />
minister van Koloniën benoemd, of minister van Belgisch-Congo en Ruanda-Urundi zoals dat<br />
voortaan heette. Op zijn initiatief werd een Werkgroep met vertegenwoording van de drie<br />
2 sur 73 25/07/2007 22:46