ban 3.pdf - CongoForum

“Gelijk trossen bananen”. Beeldvorming over Congolezen in de Belgis... http://www.ethesis.net/congolezen/congolezen.htm
bieden, denk hierbij aan de eenvoudige vergelijking tussen de kranten onderling of de indeling
in soorten stereotypen en clichés, aan te wenden in het besluit.
4. Presentatie van de bronnen
4.1. De Standaard
In 1914 werd binnen de kringen van de Vlaamse Beweging, nv De Standaard opgericht, een
maatschappij die zich tot doel had gesteld ‘het uitgeven van een katholiek, Vlaams dagblad te
Brussel’. De belangrijkste aandeelhouder was Alfons Van Perre. De uitvoering van dit plan werd
vertraagd door de Eerste Wereldoorlog en slechts op 4 december 1918 verscheen het eerste
nummer. Vanaf augustus 1929 was Gustaaf Sap, die meer neigde tot het Vlaams-nationalisme,
de belangrijkste aandeelhouder. De koerswijziging naar ‘rechts’ werd zichtbaar door het
conflict tussen Sap en Frans Cauwelaert, medestichter en vroegere hoofdredacteur van De
Standaard. Sap gebruikte zijn invloed om hoofdredacteur Cordemans te vervangen door Jan
Boon. Tevens was hij de bezieler van een volksdagblad, dat vanaf november 1929 verscheen
onder de naam Het Nieuwsblad. In 1939 werd het populaire blad Sportwereld overgenomen en
dankzij de fusie met Het Nieuwsblad, gingen de oplagecijfers opnieuw de hoogte in.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de redactie voortgezet, al werd geopteerd voor een
andere naam, Het Algemeen Nieuws. De Duitse bezetter wenste inhoudelijk meer greep te
krijgen op de krant en stelde daartoe in 1944 een Verwalter aan. Na de oorlog werd De
Standaard een verschijningsverbod opgelegd en onder sekwester geplaatst. Een nieuwe krant,
De Nieuwe Standaard gedoopt, kon met toestemming van de familie Sap de uitgeverij in
gebruik nemen. Een ideologisch conflict deed de familie Sap besluiten om het sekwester af te
kopen en De Nieuwe Standaard, die toen De Nieuwe Gids heette, diende een nieuw onderkomen
te zoeken. Vanaf 1947 kon De Standaard dan weer in haar oorspronkelijke vorm verschijnen.
Met Albert De Smaele aan het hoofd werd het bedrijf op technologisch vlak gemoderniseerd.
Eind jaren vijftig kocht De Standaard zelfs drie dagbladen op, elk met een belangrijke rol in de
katholieke zuil. Wanneer De Smaele zich vanaf 1960 uisluitend ging toeleggen op het bestuur,
werd de redactionele lijn bepaald door twee journalisten, m.n. Luc Vandeweghe (alias E. Troch)
en Manu Ruys. Het bedrijf boerde goed, tot De Smaele met een ambitieus investeringsplan in
1976 de Standaardgroep in het faillisement stortte [6].
De Standaard gold als een gematigd Vlaams-vooruitstrevend katholiek dagblad. Nationale en
internationale politiek werd in deze krant uitvoerig becommentarieerd, waarbij in binnenlandse
aangelegenheden veeleer een rechtse koers gevaren werd. Zo werden doorgaans de
standpunten van de CVP (Christelijke Volkspartij) verdedigd. Daarentegen was de redactie die
zich met het buitenland bezighield eerder links geïnspireerd. Sport kwam niet uitvoerig aan
bod, in tegenstelling tot culturele informatie en commentaren [7].
In 1965 telde De Standaard 144 800 lezers, waarvan een derde woonachtig was in de provincie
Brabant en een vierde in Oost-Vlaanderen. Inzake spreiding over de zogenaamde sociale
klassen behoorde 64,3 procent van de lezers tot de middelklasse, 26,3 procent tot de
arbeidersklasse en 9,5 procent tot de gegoede burgerij. De Standaard werd beschouwd als een
intellectuele krant met kwaliteitsartikels en een grote verscheidenheid aan rubrieken [8].
4.2. Het Laatste Nieuws
sur 73 25/07/2007 22:46