Amputatie van de onderste extremiteit - Diliguide

studies erg verschillend. En tot slot hanteerden de studies in het merendeel andereuitkomstmaten. Dit alles leidt ertoe dat een algemene conclusie niet te maken lijkt. Daarkomt bij dat de resultaten in de meeste gevallen niet opgesplitst werden per amputatieniveau wat de betrouwbaarheid van de resultaten niet ten goede komt. Dit heeft ertoe geleiddat alle 10 de studies kort toegelicht zijn en waar mogelijk een samenvoeging van hetwetenschappelijk bewijs plaatsgevonden heeft.De systematische review van McIntosh (2009) geeft antwoord op de vraag hoe complicatiesbij een amputatie voorkomen kunnen worden. De review includeerde 4 studies die kekennaar het effect van profylactische antibiotica op het ontstaan van infecties bij de amputatievan (een deel van) het been. De methodologische kwaliteit van de review was matig. Deconclusie van de review was dat het gebruik van profylactische antibiotica zorgde voorsignificant minder stompinfecties in vergelijking met een placebo of geen antibiotica.Het cohort van Stone (2006) bekeek retrospectief bij 380 patiënten (leeftijd mediaan 67 jaar)naar het herstel van een transfemorale amputatie of transtibiale amputatie. Hetexclusiecriterium was amputatie alsgevolg van een trauma.De resultaten lieten zien dat de peri-operatieve sterfte in hun populatie 15.5% was (N=59).De prevalentie van complicaties van de wond na 90 dagen was 13.4% (N=51). Een reamputatiewerd significant vaker uitgevoerd bij patiënten die een transtibiale amputatiehadden ondergaan daar waar patiënten met een transfemorale amputatie vaker een localerevisie ondergingen(p=0.0006).In de studie van Cruz (2003) werd een zelfde resultaat gezien. In een algemene populatievan 229 patiënten (gemiddelde leeftijd 68.8 jaar) die een amputatie van het been haddenondergaan (transtibiaal (N=119), transfemoraal (N=177)) werd een significant verschil incorrectie van de originele amputatie gezien bij de groep die een transtibiale amputatie hadondergaan (P>0.0001).Morse (2008, N=50) en Kock (2004, N=66) bekeken beiden retrospectief een cohort vanpatiënten die een knie exarticulatie hadden ondergaan ten gevolge van perifeer vaatlijden.De patiënten uit de studie van Morse (2008) hadden een amputatie ondergaan volgens eenaangepaste Mazet-techniek, de patiënten uit de studie van Kock (2004) hadden eenamputatie ondergaan waarbij een dorsale spierlap van de gastrocnemius werd gebruikt voorhet sluiten van de wond. De resultaten waren vergelijkbaar. In het cohort van Morse (2008)stierven 3 patiënten (6%) ten gevolge van de operatie, 9 patiënten (19%) ondergingen eentransfemorale amputatie vanwege slechte wondgenezing en de wondgenezing verliep goedbij 41 patiënten (81%). In het cohort van Kock (2004) stierven 6 patiënten (9%) perioperatief,moesten 9 patiënten (13%) een tweede amputatie ondergaan tot aan de heup en6 patiënten (9%) een extra operatie van de weke delen. Bij 48 patiënten (80%) verliep dewondgenezing ongestoord.Nehler (2003) bekeek een cohort van 154 patiënten (mediane leeftijd 62 jaar) die een ofmeerdere amputatie(s) aan hun onderste extremiteit hadden ondergaan (transfemoraleamputatie (N=78), transtibiale amputatie (N=94). Inclusiecriteria waren niet opgesteld.Redenen van exclusie waren het niet ambulant zijn, dementie en neurologischebeperkingen. De resultaten lieten zien dat perioperatieve sterfte 10% was. In totaal werdenRichtlijn Amputatie en prothesiologie onderste extremiteit, 2012 47