Naar een toegankelijk Sociaal Huis - Vlaanderen.be

54bijsturing van het aanbod aan welzijnsvoorzieningen in functie van de vraag (gebaseerd opF. De Rynck, 1999: 55).Deze drie niveaus vormen het uitgangspunt voor de verdere theoretische conceptualisering vanhet ‘Sociaal Huis’. In de praktijk kunnen welzijnsvoorzieningen tegelijkertijd initiatieven nemenop meerdere niveaus. Zo zagen we dat ook bij de uitwerking van het concept van het SociaalHuis vaak naar afstemming en samenwerking op verschillende niveaus wordt gestreefd. Devoorbeelden die we hieronder bespreken zijn bijgevolg niet steeds onder te brengen bij éénbepaalde categorie, hoewel we - mede omwille van de leesbaarheid - genoodzaakt zijn om eenopdeling te maken.2.1 Afstemming op cliëntniveauHet concept van het Sociaal Huis wordt in dit geval opgevat als een afstemmingsforum tussenverschillende hulpverleners die betrokken zijn bij eenzelfde cliënt. De coördinatie van de hulpverleningstaat centraal en het betreft in feite een vorm van geïntegreerd beleid op het niveauvan het individu. In de literatuur spreekt men in dit geval ook van ‘casemanagement’.Vandenbempt (2001) komt op basis van de elementen die in meerdere definities terug te vindenzijn, tot volgende omschrijving van de term ‘casemanagement’. 1 Het betreft een proceswaarbij:- via een daartoe aangewezen persoon (de casemanager of coördinator) of team,- op het niveau van de individuele cliënt- en gebaseerd op een inschatting van de individuele behoeften, noden en mogelijkhedenvan de cliënt (d.i. assessment),- een hulpverleningsplan wordt opgesteld en- een zorgpakket wordt samengesteld, georganiseerd, gelinkt aan de cliënt, gecoördineerd,opgevolgd en geëvalueerd- dat zowel verzorging, behandeling, begeleiding, praktische hulp en ondersteuning alsdienstverlening kan omvatten- en dat zowel door formele als door informele zorgaanbieders (o.a. cliënt zelf, familie,buren en mantelzorg) geleverd kan worden,- met de bedoeling enerzijds een goed georganiseerde hulp- en dienstverlening te waarborgen(effectief, efficiënt, continu, tijdig en ‘op maat’)- maar anderzijds ook het functioneren en het welzijn van de cliënt te verbeteren- en dit speciaal voor mensen met meervoudige en complexe problemen.Deze afstemming tussen hulpverleners verhoogt tevens de kwaliteit van de dienstverlening,bevordert de ondersteuning en begeleiding van de cliënt en leidt tot een meer gerichte doorverwijzing(De Rynck, 1999: 55). Voorbeelden van casegebonden overleg zijn onder meer hetPermanent Armoede Overleg (PAO), de Samenwerkingsinitiatieven in de Thuiszorg (SIT) en dewekelijkse teamvergadering in het OCMW van Ichtegem.1 Voor een meer gedetailleerde beschrijving van casemanagement, zie: Vandenbempt K. (2001),Casemanagement: de nieuwe kleren van de keizer? Cliëntoverleg tussen zorginhoudelijke ontwikkeling en systeemoplossing:een literatuuronderzoek, HIVA-K.U.Leuven, Leuven.