Naar een toegankelijk Sociaal Huis - Vlaanderen.be

78Een specifieke vorm van schakel- of brugfiguren naar kansarmen zijn de zogenaamde ‘ervaringsdeskundigenin de armoede’. Zij trachten de kloof tussen hulpverlener en hulpvrager teoverbruggen.Aan de kant van de allochtonen zijn er enerzijds de – zuivere - ‘taaltolken’ om de drempel van detaal (gedeeltelijk) weg te werken. Anderzijds zijn er de zogenaamde ‘interculturele bemiddelaars’of interculturele bemiddeling als methodiek. Daarnaast wezen we er in een vorig hoofdstuk opdat de Federaties van migrantenverenigingen, en meer nog de verenigingen die zij overkoepelen,een belangrijke doorverwijzingsrol hebben naar de (welzijns)voorzieningen die binnen de contextvan het Sociaal Huis worden vernoemd, aangezien zij een (groot) deel van de allochtonen bereiken.Tevens kunnen zij suggesties geven over hoe de omgang met en het bereik van allochtonendoor de bestaande welzijnsvoorzieningen het best gebeurt, wat bestaande drempels - zowel vanuitde cliënt, de hulp- of dienstverlener als de voorziening - kan verlagen.Bij de woonwagenbewoners kan een vertrouwenspersoon dienen als brugfiguur naar officiëleinstanties, bij vluchtelingen iemand van een vluchtelingencentrum, bij schippers vervult deschippersalmoezenier vaak deze functie. Zij fungeren tevens vaak als doorverwijzings- en schakelfiguurnaar hulp- en dienstverlening.1.2.6 Belang van continuïteitContinuïteit in de relatie hulpverlener–cliënt is noodzakelijk voor het opbouwen van een vertrouwensrelatie.In de literatuur lezen we hieromtrent: ‘Met name voor de moeilijk bereikbaregroepen is continuïteit essentieel. Je moet de tijd krijgen om mensen de drempel van bepaaldevoorzieningen over te krijgen, om uit te proberen wat daarvoor nodig is, om de mensen vervolgenste informeren en te interesseren voor het aanbod, om vertrouwen te winnen en decontacten te onderhouden’ (van der Zwaard & Pannebakker, 1999: 60-68).1.2.7 Bedenking: opgedrongen hulpverlening?In de loop van het onderzoek bij de doelgroepen stelden we vast dat bepaalde groepen - medevanuit een sterk ingebakken overlevingscultuur en het daarmee samenhangende zelfredzaamheidsprincipe- geen gebruik wensen te maken van bepaalde vormen van hulp- en dienstverlening.Zo bleek dat woonwagenbewoners vaak weinig redenen zien om volledig aan te knopenbij het ‘gewone’ maatschappelijk leven en daar ook weinig heil van verwachten. Bovendienworden sommige door de ‘westerse’ wereld vastgestelde vormen van sociale uitsluiting doorbepaalde groepen niet als uitsluiting ervaren (bv. de trekkende beroepsbevolking heeft doorgaansgeen nood aan een eigen, vaststaande privé-woning). De vraag die we ons hier kunnen- en moeten - stellen is in welke mate bepaalde vormen van hulpverlening kunnen wordenopgedrongen.1.3 Aanbevelingen t.a.v. de Vlaamse overheid1.3.1 Ruimte voor lokale diversiteitDe praktijkvoorbeelden van mogelijke invullingen van het Sociaal Huis illustreren dat deze zeerdivers en sterk contextgebonden zijn. We zijn dan ook geen voorstander van een centraalopgelegd uniform model. Wel kan de Vlaamse overheid via een aantal richtlijnen mee de contourenbepalen, waarbinnen echter voldoende vrijheidsruimte voor de betrokken actoren wordtgegarandeerd.