Naar een toegankelijk Sociaal Huis - Vlaanderen.be

84Wel kunnen we de mogelijke modellen trachten kritisch onder de loep te nemen vanuit het toegankelijkheidsperspectiefi.h.b. wat betreft kansarmen en etnisch-culturele minderheden.- Zo kunnen we stellen dat de opvatting van het Sociaal Huis als virtueel loket zeker eenaantal drempels inhoudt t.a.v. bepaalde groepen, met name diegenen die de Nederlandsetaal niet (goed) kennen, analfabeten, computerleken, … Ten aanzien van hulpverlenerszelf biedt deze invulling daarentegen heel wat voordelen: zij kunnen op een snelle maniereen zicht krijgen op bestaande (welzijns)diensten in de buurt en hun aanbod, op voorwaardedat de informatie gecentraliseerd en geactualiseerd is.- Het samenbrengen van verschillende welzijnsdiensten in één gebouw heeft als voordeeldat cliënten zich slechts tot één locatie moeten richten met een bepaald probleem. Demobiliteitsdrempel wordt hierdoor verminderd, op voorwaarde dat het Sociaal Huis vooriedereen bereikbaar is. Ook kunnen hulpvragers op die manier sneller worden doorverwezen.De haalbaarheid, in het bijzonder in grote steden, is evenwel een discussiepunt.Werken met antennes op wijkniveau – conform de Lokale Werkwinkels - kan een oplossingbieden.- Het Sociaal Huis als netwerk is een mogelijk alternatief. Hierdoor zijn hulp- en dienstverlenersbeter op de hoogte van mekaars aanbod en kan het aanbod meer op elkaar wordenafgestemd. Hieruit volgt een meer gerichte doorverwijzing, die ook t.a.v. de hulpvragersde doorzichtigheid (en daardoor de toegankelijkheid) van het aanbod kan bevorderen.- Ook het uitbouwen van het Sociaal Huis als een soort dispatchingcentrum, zonder dat verschillendediensten op één plaats zijn ondergebracht, kan reeds heel wat drempels verlagen.Net als bij het netwerkmodel kan hierbij vermeden worden dat de cliënt ‘van het kastjenaar de muur’ gestuurd wordt. Cliënten dienen evenwel de weg naar het centrum tekennen en hun vraag duidelijk te kunnen formuleren, wat - zoals eerder aangegeven - bijbepaalde groepen niet zo eenvoudig is. Bovendien vergt het omgaan met mensen uitbepaalde doelgroepen een specifieke aanpak van de dienstverlener. Tevens stellen we onsde vraag of het mogelijk is om alle informatie betreffende het lokaal sociaal beleid te centraliserenin één of enkele personen achter het loket. Een virtuele sociale kaart is een eerstestap.- Het omvormen van het OCMW tot een Sociaal Huis heeft onder meer als voordeel dat het‘stigma’ dat nog vaak leeft op deze dienst kan verdwijnen, op voorwaarde dat de dienstzich richt naar alle burgers. Gezien de reeds bestaande werkdruk op de huidige OCMW’simpliceert dit in de eerste plaats dat bijkomend personeel ter beschikking wordt gesteld.Tot zover een aantal eerste bedenkingen bij de invulling van het concept. Het Sociaal Huisalleen is echter niet hét toverwoord voor het toegankelijkheidsprobleem. Hoewel een toegankelijkSociaal Huis heel wat drempels kan verlagen naar bepaalde doelgroepen, zullen bepaalde‘toegankelijkheidsproblemen’ op centraal niveau moeten opgelost worden, zoals de doelgroepomschrijving(bepaalde doelgroepen hebben wettelijk geen toegang tot bepaalde voorzieningen).Ook vergt het aanbieden van een toegankelijk aanbod voor alle doelgroepen indiverse organisaties (en bij bestaande doelgroepen) een mentaliteitswijziging. Het diversiteitsdenkenheeft zowel bij hulp- en dienstverleners als bij cliënten nog een hele weg af te leggen.