Vrijheid-en-Veiligheid-in-het-politieke-debat-omtrent-vrijheidbeperkende-wetgeving-Jeske-Weerheijm

4. CONCLUSIEIn deze conclusie wordt vanuit twee verschillende kaders naar het voorliggende onderzoek gekekenen daar worden vervolgens conclusies over getrokken. Het eerste kader hierin is het verschil tussende argumentatiepatronen in de Tweede en Eerste Kamer. Tevens is het van belang hierbij inogenschouw te nemen welke externe invloeden de partijen noemen, zoals bijvoorbeeldtoezichthouders en leden van de civil society. Op deze manier kan gekeken worden welke invloedenpolitici ervaren en waar voor een partij als Bits of Freedom de mogelijkheden zouden liggen om hunpunten duidelijk te krijgen bij die politici.Het tweede kader is dat van de politieke partijen. Hierin wordt gekeken welke actoren nubelangrijke of sterke argumenten hebben gemaakt vóór de vrijheid. Dit zijn overwegend die politicidie gebruik hebben gemaakt van het fundamentele argumentatiepatroon. Hierna kijken wij naar destemmingsoverzichten van alle wetten die wij hebben besproken. In iedere debat analyse hebbenwij al aangegeven hoe partijen hebben gestemd, maar voor het doel van de inventarisatie is hetinteressant om te kijken of er nu specifieke tendensen in het stemgedrag waar te nemen zijn. Hetlaatste onderdeel binnen de politieke partijen is de vergelijking met de verkiezingsprogramma's van2012. Het is hierbij te letten op wat partijen juist wel en juist niet in het programma hebben gezeten hoe zich dit verhoudt tot de houding van hun woordvoerders in de verschillende debatten. Zoconcludeerden wij eerder in de bespreking van de Wet bewaarplicht telecommunicatiegegevens aldat D66 van mening lijkt te zijn veranderd wat betreft de bewaarplicht. Hierover meer in paragraaf4.2.3.Uiteindelijk zullen bepaalde ontwikkelingen en opvallende zaken aangewezen worden onderhet kopje ontwikkelingen. Daarna zal een algehele conclusie worden getrokken op basis van hetvoorliggende hoofdstuk.4.1 VERSCHIL TWEEDE EN EERSTE KAMEREen belangrijk verschil tussen beide Kamers, dat al te zien was bij het debat over de Wet op deInlichtingen-­‐ en Veiligheidsdiensten, was dat zij van verschillende argumentatiepatronen gebruikmaakten. In de Tweede Kamer waren het vaak de puur procedurele argumenten die de overhandkregen, terwijl dit in de Eerste Kamer veel meer de fundamentele en procedureel-­‐juridischeargumenten waren. Met de tijd nam het grote verschil hierin tussen beide Kamers echter wel af. DeEerste Kamer maakte nog steeds iets meer gebruik van fundamentele argumenten dan de TweedeKamer, maar bij de Tweede Kamer kwamen deze ook steeds vaker aan bod.In de Eerste Kamer was vanaf het begin ook een meer pragmatische houding te zien bijpolitici. Deze was bij het debat rondom de Wet op de Inlichtingen-­‐ en Veiligheidsdiensten nog niette zien in de Tweede Kamer, maar leek daarna wel meer gevestigd te worden. Deze pragmatischehouding focuste zich op het directe belang van het invoeren van de wet vanwege angst, aanslagenen oprukkend terrorisme. Het argument 'als je niets te verbergen hebt, heb je ook niets te vrezen'kan binnen deze pragmatische houding beschouwd worden. Er werd binnen die houding dus nietgereflecteerd op de fundamentele consequenties aan vrijheidbeperking. Ook zij die hetverdwijnende onderscheid tussen verdacht en niet-­‐verdacht geen probleem leken te vinden vielenbinnen dit patroon. Zij dachten enkel vanuit de opsporingsbehoefte en niet vanuit de fundamenteleproblemen die deze houding voor de rechtsstaat zou kunnen opleveren.50