Vrijheid-en-Veiligheid-in-het-politieke-debat-omtrent-vrijheidbeperkende-wetgeving-Jeske-Weerheijm

BIJLAGENB.1 TELEFONISCH INTERVIEW MET EDO HAVEMAN, SENIOR ADVISEUR BIJ DRÖGE & VANDRIMMELEN (01-­‐05-­‐2015)Edo Haveman, geboren in 1984, was van 2010 tot en met 2014 beleidsmedewerker in de TweedeKamer voor D66. Voor dit onderzoek heb ik een interview met hem gehouden waarin hij mij vooralmeer kon vertellen over de gang van zaken bij het aannemen van een wetsvoorstel en deverschillende rollen van de Tweede en Eerste Kamer in dit proces.Een wetsvoorstel wordt opgesteld door een commissie van een specifiek ministerie. Als eenwetsvoorstel wordt ingediend bij de Tweede Kamer bestaat het uit vier standaard Kamerstukken.Dat zijn allereerst de koninklijke boodschap, dan de formele wetstekst, dan de memorie vantoelichting en dan het nader rapport. De laatste twee zijn voor het proces in de Kamer hetbelangrijkste. In de memorie van toelichting wordt voor Kamerleden uiteen gezet wat er nueigenlijk praktisch gezien gaat veranderen aan de hand van het voorliggende wetsvoorstel. Het isnamelijk vaak zo dat een wetsvoorstel alleen een wijziging op een bestaande wet vormt en niet eengeheel nieuwe wet. De memorie van toelichting is verder belangrijk om de juridische praktijk tevoorzien van concrete kaders bij het oordelen over de wet in rechtszaken. Naarmate de wet langeraangenomen is zal er meer jurisprudentie komen waarop rechters hun oordeel kunnen baseren,maar zeker in het begin is de interpretatie van het kabinet die in de memorie van toelichting wordtgegeven erg belangrijk.In het nader rapport, Kamerstuk nummer vier, wordt het advies van de Raad van State watbetreft het wetsvoorstel uiteen gezet. Dit advies is vaak heel zwaarwegend voor wat er verder in deKamer gaat gebeuren. De regering is volgens de wet verplicht om over wetsvoorstellen een adviesin te winnen bij de Raad van State en reageert daar vervolgens op in het nader rapport. Hierin kandan gelezen worden hoe met bepaalde adviezen omgegaan zal worden en welke adviezen van dehand zullen worden gedaan. Dit is niet verboden.Nadat een wet is ingediend wordt er in een procedurele vergadering besloten wat er methet voorstel gedaan zal worden. Meestal gebeurt dit in een, voor de wet specifieke,Kamercommissie zoals bijvoorbeeld de Vaste commissie voor Binnenlandse Zaken of de Vastecommissie voor Veiligheid en Justitie. Deze procedurele vergaderingen vinden ongeveer eens in detwee weken plaats. De Kamercommissie geeft invulling aan de schriftelijke voorbereidingen van hetwetsvoorstel, voordat het voorstel plenair in de Kamer besproken zal worden. Dezevoorbereidingen bestaan vooral uit het opstellen van vragen die de minister vervolgens moetbeantwoorden. Dit heet het verslag en wordt vastgelegd in de nota naar aanleiding van het verslag.Als de commissie tevreden is met de antwoorden kan het voorstel op de agenda van de TweedeKamer worden gezet, maar mocht de commissie niet tevreden zijn dan kan er een nader verslagworden gemaakt met nieuwe vragen waarop de minister antwoord dient te geven. In principe kaner oneindig lang verslag worden gemaakt zolang er vragen zijn. Dit kan echter ook een manier zijnvoor politici om uit te stellen dat het voorstel op de agenda komt of om duidelijk positie in tekunnen nemen, mede voor de achterban van de partij. Als het verslag afgerond is, wordt in eennieuwe procedurele vergadering besloten om het voorstel op de agenda van de Kamer te zetten.Dit gebeurt dan zonder daar een specifieke datum aan te hangen.57