T£2r!geringe . SS

794 «VER HET HERLEE VEN DER.
de en gewetensdwang Hechten, de waarheid inroepen,
en dus zyne medebroederen dat heilig bezef en kundig
gevoel weet inteboezemen, hetgeen hen alleen kan keren
kennen de verhevene oogmerken, tot welker volbrenging
zy op aarde zyn geplaatst, was bymy iets van
zulk gewigt en aanbelang, dat ik «iet kon nalaaten
om by deezen verbeteraar der zeden , hervormer der
letteren , en herhaler der vryheid eenigen tyd ftflteftaan.
Al de indruk, welken dit tegenwoordig op ons
gemoed maakt, is niet te vergelyken by dien, welken
gantsch Italië gevoelde , zodra dat tydftip gekomen
was , waarop DANTES de menfchelyke maatfehappy
verliet. Men zag den Dichter , fchoon als balling
omzwervende buiten zyne vaderlyke ftad, fteeds bemind
en gëeerd by alle de hoven van Italië , welke
nayveng waren, om den verdienstelyken man gemak
en eere toetebrengen. GLUDO DE POLENTA , Vorst
van Ravenna, was de laatfte, die dit genoegen mogt
fmaaken en deeze eere genieten, DANTES ftierf in
den ouderdom van 65 jaaren, aan het hof van deezen
zynen vriend en weldoener, by wien hy de jongeling,
fchap in nuttige Kunften en Wetenfchappen onderwees.
De Vorst, door dit verhes getroïfen, was aanftonds
op middelen bedagt, om de nagedagtenis van
DANTES , door het oprechten van eenepragtige eerzuil,
te vereeuwigen , noodigde alle Dichters uit, om ter
eere van hunnen grooten voorganger de hand aan de
lier te liaan. Zyne begravenis wierd met allen luister
en koningiyke pracht gevierd. Alle de Edelen en
voornaamfte Inwooners van Ravenna, onder het -eleide
van den Vorst en zyne Hovelingen, verzelden
het lyk, en toen men aan de plaats gekomen was, die
het dierbaar overfchot des Dichters moest bewaaren
verhefte GUTDO DE POLENTA zelve, ten aanhoore van
een