T£2r!geringe . SS

VRYHEID EN VERSTAND. 88$
fchoone rype druiven, die u toelonken aan de ranken,
die rondsom uwe wooning groenen ? Is het niet
dwaas, de vruchten van zyn vlyt aan de vogelen onder
den blooten hemel overtelaaten ? — Voor deezen
zyn zy ook niet gefchikt , antwoordde de Wyngaardenier:
doch ook my lachgen deeze fchoone druiven
vruchteloos aan; want zy behooren met alles wat
ik heb aan een hoop kluifenaars, die de waereld vaarwel
gezegd hebben , om in dat heerlyke paleis, dat
gy ginds ziet liggen, het beste des lands in een heiligen
lediggang te verteeren. De vreemdeling zweeg,
en ging vol gedachte zynen weg.
Kort daarop vond hy een landman , die den gattin
fcben dag zyn koorn op 't veld bewaakte , om de duiven
daarvan 'aftehouden. Waarom, vraagde hy hem,
fchiet gy 'er niet onder ? Ik zou liever in 't geheel
geen duiven eeten, dan myne vruchten aan den halm
van hen te laaten weghaalen 1 Het zyn ook niet
myne duiven, antwoordde de landman met een
zucht; zy behooren den Landsheer toe , en ik moet
ze met de vruchten van myn zweet voeden , omdat
hy niet dan mals duivenvleesch verdraagen kan. •
Toen het avond wierd , ging de Vreemdeling weder
aan denzelfden akker voorby, en vond daar den zoon
van den boer, die by een klein vuur zat. Waarom ,
riep hy hem toe, zyt gy nu nog hier ? De vyandelyke
duiven hebben zich immers reeds lang ter rust begeeven
! Daar heb ik ook nu niets van te vreezen, was
het antwoord : maar nu komen de herten en wilde
zwynen uit het bosïh, en, als ik die niet door het
vuur affchrikke , verteeren zy in één nacht myn geheele
oogst. Zo ? Moogt gy dan ook niet naar wilde
dieren fchieten ? Vraagde de Vreemdeling, Neen ,
ant-