T£2r!geringe . SS

8lS OVER DE KUNST OM HET
krachten voorttebrcngen , dan de zucht om het te
behouden en in het hachlyk ogenblik om het te redden.
Zelfs zonder het genot en de geneugte des levens,
zelfs voor hem, die aan ongeneesbaare ziekten op het
krankbed gekluisterd ligt, of in een ftikdonkere kerker
voor altyd zyne vryheid beweent , behoudt de
gedachte van te betlaan en te leven een onóverwinlyke
bekoorlykheid ; en 'er wordt eene volkomen ongefteldheid
van de fynfte orgaaneu van het gevoel , een
volkomen verdooving der inwendige zintuigen (welke
alleen by zieke uitgeputte menfehen kan plaats vinden)
vereischt, om het leven onverfchillig of wel gehaat te
maaken. Zo vvyzelyk wierd de zucht tot het
leven , deeze zo waardige neiging van een denkend
wezen , deeze grondzuil zo wel van byzonder als
algemeen geluk, aan ons beftaan ingeweeven en daarmede
verbonden.
Uit dien hoofde was het zeer natuurlyk, dat de gedachte
in den mensch moest opkomen : zou het niet
mogelyk zyn ons beftaan te verlangen , en het al te
vluchtig genot van dit goed meer uitgeftrektheid te
geeven ? En indedaad hield dit vraagftuk van oudsher
het menschdom op verfcheidene wyzen bezig. Het was
een geliefkoosd voorwerp voor de fcherpzinnigfte vernuften
, een ftrydpcrk der dweepers , en een gretig
lokaas voor kwakzalvers en bedriegers. Het is belangryk
en een byvoegfel tot de gefebeidenis van het
menfchelyk verftand , te zien, op hoe menigvuldige,
dikwils geheel met eikanderen flrydige wyzen , men
dit goed trachtte te erlangen; en daar zelfs in onze
dagende CAGLIOSTRO'S en MESMERS gewigtige byvoegfels
daartoe hebben aan de hand gegeven, geloof ik
dat men hst my vvel ten goede zal houden, wanneer
ik