Untitled - giriş

olan (Cebrail) öğretti’’ 83 ayetindeki betimlemelerle tam bir paralellik ve uyum
arzetmektedir. Dolayısıyla Hakka suresinde Hz. Peygamber’in, Tekvir suresinde ise
Cebrail’in kastedilmesinin isabetli olduğu kanaatindeyiz.
Kur’an’ın lafız yönünden Hz. Peygamber’e ait olduğu iddiası, Hz.
Peygamber’in gelen vahyi unutmamak için henüz kendisine okunup bitirilmeden
acele ederek tekrarlamaya çalışması ve bunun üzerine kendisine dilini depretmemesi,
o Kur’an’ı Peygamber’in kalbinde toplamanın Allah’a ait olduğunu bildiren 84 ayetle
de çelişmektedir. Eğer lafız Hz. Peygamber’e ait olsaydı, O, vahyi ezberleyememe
endişesine kapılarak dilini depretmezdi.
Đlahî manaların söz kalıplarına dükülmesinin Cebrail’e veya Hz. Peygamber’e
ait olduğunu söylemek, Kur’an’ın lafzî mucizesini yok saymak anlamına gelir.
Hâlbuki Kur’an’ın lafız ve üslubundaki şaheserliği gören Arap edip ve şairleri ona
inanmasalar bile hayranlıklarını gizleyememişlerdir. M. Abdullah Drazın’ın da
belirttiği gibi Kur’an, ne Hz. Muhammed’in ne de herhangi başka birinin hiçbir rolü
olmadan lafzı ve manasıyla Allah katından indirildiğini bizzat kendisi açıkça
bildirmektedir. Hz. Muhammed, Kur’an’ı herhangi bir öğrencinin hocasından 85
öğrenmesi tarzında öğrenmiş, metnin hazırlanması konusunda onun en ufak bir
katkısı olmamıştır.
Kur’an insanların kullandığı bir dil ile ifade edildiği için bir taraftan beşer ve
topluma ait dilin bir başka dile göre olan zenginliğini özünde taşırken, diğer taraftan
da bu dilin Allah tarafından kullanılması sebebiyle beşer ve toplum üstü bir ifade
biçimini, bir dil özelliğini ihtiva etmektedir. 86 Kur’an’ın dilsel yönünü öne çıkarmak
suretiyle diğer metinler mesabesinde görülmesi, onun icazına gölge düşürecektir.
Kur’an lafzıyla manasıyla Allah katındandır. Bu sebeple onun diğer metinlere
benzemeyen pek çok yönü vardır.
Đlahi metnin kaynağı, zamandan ve mekândan münezzeh mutlak ilim sahibi
olan Allah olduğu için, zaman ve mekânla muttasıf zannî ilim sahibi beşerin
metninden oldukça farklıdır. Đlahi metnin göndereni, zamanı ve mekânı da yaratan
yüce Allah iken, beşeri metinde, hem metnin sahibi hem de ona muhatab olan bir
tarihsellikle karşı karşıyadır. Đlahi metinde ise gönderenin herhangi bir
tarihselliğinden söz edilmesi mümkün değildir. Bu sebeple ilahi metni gönderen
gerek seçtiği kelimeler gerekse kullandığı üslup açısından nüzûl dönemi insanlarının
zihin dünyalarına hitap ettiği gibi daha sonraki dönemlerdeki insanlara da hitap
edecek tarzda indirmiştir.
83 Necm, 53/5-6.
84 Kıyame, 75/16-19.
85 Draz, Muhammed A., En Mühim Mesaj, çev: Suat Yıldırım, Akçağ yayınları, 1 Baskı, Ankara 1985, s.13-15.
86 Kırca, Celal, Kur’an’ı Anlamada Dil Problemi, Kur’an Mesajı İlmi Araştırmalar Dergisi, Aralık 1997, sa:2,
İstanbul, s.35.
50