antihomofobikitabi3

ULUSLARARASI HOMOFOBİ KARŞITI BULUŞMA 135
mesinden doğmuştur ve başı boğa, gövdesi
insandır. Anthony and the Johnsons’ın yazımın
başında alıntıladığım ve Robert de Niro’lu
Flawless filminde de yaşlı teyzelerin şaşkınlıkla
gözlemlediği gibi (“Ne kız, ne oğlan, sanırım
gırtlaklarında bir sorun var.”), en yaygın iyimser
bakışla, ‘yadırganır’ ya da ahlâk dizgesinde
katli vacip bir yaratık olarak olumlanır (Victor
Frankenstein’ın yaratığı gibi). Herkül’ün 12 görevi
arasında da doğaüstü canavarlar, hayvanat
ve garip yaratıkların imhası söz konusudur. Vanilyalı
İdeoloji adlı kitabımda da hastalıklı bellek
dediğim başta Yunan ve Roma olmak üzere
tüm dünya mitolojisi ve masallar ile kurmaca
anlatılardır. Bu yaz, Orta Avrupa’yı gezerken
anıtsal sanat yapıtlarında da bu ‘başını ezme’
gösterisini ürkerek izledim. Görkemli heykellerin
süslediği meydanlardan insanlara yayılan
bu ‘hınç’ dışavurumu uygar Avrupalının ‘barbar’
dedikleri uluslara, ‘barbar’ bildikleri bizlere ‘on
bastığının’ kanıtıdır. Yinelemekte fayda görüyorum,
ötekileştirilen LGBT kimlikliler değildir,
onların görünürlüklerinin, özellikle din
ve ahlâk örüntüleri çerçevesinde kutsanması
sonucunda tehlike addedilip bu dinler ve
ahlâk örüntülerini benimseyen ve kendilerini
‘normal’ sayan çoğunluktur. İşte bu ‘çoğunluk’
kendisini ötekileştirilmiş hissedince
gelişen fobi sonucu, her heteroseksist birey
panopticon’da gardiyanlığa kaydını yaptırır.
(Öğretmen olacam, polis olacam, asker
olacam.) Baksanıza, heteroseksüel yerine
‘düzcinsel’ diyoruz. Düz işte, hiçbir ilginçliği
yok. Gizli bir aşağılama içeren bir terimi kim
kendine yakıştırır ki. ‘İbne’ sözcüğünü onların
kolaylıkla sarfedişi gibi aşağılayıcıdır bu
terim de. ‘Düzcinsel’ diye ötekileştirildiğini
sanıp bunu hazmedemeyen çoğunluğun
kendisini savunmak için iktidarını sağlayan
dizgeyi yenileyerek yapılandırması şarttır.
Dilde başlayan ve okul kitaplarından anayasaya
kadar yayılan geniş bir dil ve kültür
alanında iktidar, kendi sözde çoğunluğunu
kutsayan ve ‘başka’ olana ise haddini bildirme
eğilimini hep sergilemiştir, sergilemektedir.
Şimdi, bu had bildiren dizgeye kafa tutuş sırasında
kullanılan klişelere geçeyim. Örneklerimi
verirken klişelerin ‘doğru’ ya da ‘yanlış’ kullanımlarına
da değinmeye çalışacağım.
Klişe 1: İntihar ya da Muradına Ermeden
Ölmek LGBT için Kaçınılmaz Sondur:
Breaking the Code (Kodu Kırmak, Yönetmen
Herbert Wise, 1996)
Hastalıklı bir bellek ile beslenen ‘çoğunluk
öteki’nin kodunu kırmak, şifrelerini çözmek
ve kendi yüzüne vurmak gerekir çünkü
Foucault’nun Hapishane’nin Doğuşu’nda dikkat
çektiği üzere, iktidar bedeni sorgular ve sadece
sahibine ait olması gereken bu beden üzerinden
ve bu bellek sayesinde “suçun gerçekliğini
üretmiş ve yeniden üretmiştir.” (s. 91) Bu fikri
başlığında ima eden ama ne yazık ki biyografik
ya da tarihi gerçeklere dayandığı için umutsuzca
biten Breaking the Code filmi ile başlayalım
örneklemeye ve saptamalarımızı listelemeye.
Nobelli oyun yazarı ve şair Harold Pinter’ın da
John Smith rolünde yer aldığı ve Hugh Whitemore
tarafından yazılan TV oyununda İngiliz
matematikçi Alan Mathison Turing’in (1912-
1954) hayatının 1929, 1942, 1952 ve 1954 yıllarından
kesitler sunuluyor. Bugün eşcinsellerin
evlenmelerinin de yasal olduğu Birleşik Kraliyet
1952 yılında eşcinselliği yasalara aykırı bir suç
olarak görüyordu. Yasalar karşısında eşcinselliğin
ya da LGBT yönelimlerin suç olarak addedilmeyişinin
‘hukuki durumun sorunsuz olarak’
(Yeşim Başaran, Amargi, s.28) algılanmasına yol
açtığını ve heteroseksist söylem ve baskının,
hatta iş bulmuşlara yönelen ‘mobbing’ vakala-