antihomofobikitabi3

206 ANTİ-HOMOFOBİ KİTABI / 3
sürdürülür. Bu bağlamda, Cynthia Cockburn’ün
işaret ettiği gibi askeri yöneticiler erkeklik söylemlerini,
militarist bir çerçeveye oturturken;
ulus devletin sembolü cinsiyetsiz anne imgesine,
patriarkal toplum tarafından üretilen tekinsiz
kadınlık söylemi yüzünden güven duymazlar.
Böylelikle, ırkçılığa varan milliyetçi bir
erkeklik söylemini, ordu milletin idamesi adına
sürdürmek üzere militarist söylem aracılığıyla
‘travesti’ figürünü yeniden üretirler.
Lynne Segal, Ağır Çekim: Değişen Erkeklikler,
(1992) adlı kitabında homofobinin eşcinsel erkeklere
zulmetmekle kalmayarak bütün erkekleri
hizaya soktuğunu ve erkeklerin içlerindeki
‘kadınsılığı aşağılayarak, aynı zamanda kadınları
da aşağıladığını belirtir (s. 200). Segal’a göre,
kişinin kendisinde eşcinsel arzuları olmasından
duyduğu -kişisel korkudan kaynaklandığını ifade
ettiği- homofobi korkusu, (Segal: 1992, 199-
200) efeminelik ve travestiliği de içeren erkek
eşcinsel tiplemesini doğurur (s. 179). Trevor
Royle de, erkeksilik, cinsellik ve dövüşkenlik
arasındaki, ordu hayatında teşvik edilen bağları
analiz ederek, ‘efemineliğin’ ‘askerin en büyük
suçu’ olduğuna işaret eder (Aktaran: Lynne Segal,
1992: 183).
Ayşe Gül Altınay, “Künye Bellemeyen Kezbanlar:
Kadın Redciler Neyi Reddediyorlar” (2008),
adlı makalesinde “ordu-millet” kurgusu içinde
belirlenen erkeklik konumlarını açıklarken,
1930’lardan itibaren Türkiye resmi tarihini belirleyen
Türk Tarih Tezi’nin bir “gereklilik” olarak vatandaşlığa
dayalı milliyetçilik kurgusundan ırkçı
milliyetçilik kurgusuna geçen ve ordu-millet
mitinin esası olan bir ordu kurgusu yarattığını
söyler. Bu kurguya göre, Türk “ırk”ının değişmez
bir özelliği olarak Türk kültürünün gururla taşıyacağı
bir vasıf olarak “Her Türk Asker Doğar.”
sloganı üretilir. Altınay’a göre, bu kurgunun bir
sonucu, militarizmin Türk milliyetçiliğiyle olan
evliliğidir (s. 115). “Kendisini vatanı için feda
eden erkek” mitini yücelten bu kurguda elbette
kadınlar, vicdani redciler, sakatlar ve eşcinseller
yer almaz ki, sakatlar ve eşcinseller zaten “çürük”
sıfatıyla askerlikten muaf tutularak (Aktaran:
Altınay, 2008: 117), ‘kusursuz vatan bekçisi’
namzedi olma haklarını yitirirler. “Ordu-millet”
kurgusu içinde kadınlara biçilen rol ise, çocuk
doğurmaları ve fedakâr anne rolünü üstlenmeleridir.
Altınay, makalesinde Esra adını verdiği
bir üniversite öğrencisinin kendi çocukluğundan
aktardığı bir anekdota yer vererek “savaşçı
kadın” rolünün 1980’li yıllarda nasıl “ezberletilerek”
yer edindiğini açıklar.
“Küçük Ayşe”/“Küçük Asker”
Esra, henüz 4,5 yaşındayken bir devlet okulunun
anasınıfında sahnelenen bir müsamerede
erkek partneriyle birlikte oynadıkları oyunda
“Küçük Ayşe” rolünü üstlenir. Sahnede oturup
kucağındaki bebeği sallayan Esra’nın karşısında
konumlandırılan -tahminen Esra’yla aynı yaşlarda
olan- erkek partneri “Küçük Asker”, asker
üniforması giyerek tüfeğiyle asker gibi yürür
ve ‘rap rap’ sesleri çıkarır. Bu ankekdotta ilginç
olan, her iki çocuğunda aynı şarkıyı söylemesidir:
“Küçük Ayşe”. Bu durumda, Esra’nın makalede
ismi belirtilmeyen -tam da bu yüzden ırkçı
militarizmin, ordu-millet kurgusu içinde kadınerkek
sınıflandırmasına gerek duyulmadığını
açıkça vurgulayan- “Küçük Asker”in de aynı
şarkıyı söylemesi, “Küçük Ayşe” şarkısını, “Küçük
Asker” şarkısına dönüştürür. Rubina Saigol’e
göre, meşrulaştırılmış şiddetin bir biçimi olarak
ulus-devlet, hem bilinç düzeyinde hem de bilinçdışı
düzeyde, zihinlere işler. Çağrışım gücü
güçlü imgelerle gerçekleştirilen bu süreçteki
imgeler, arzu uyandıran başka nesneleri çağrıştırır.
Erotik bir nitelik kazanan kazanan ulusdevlet,
bir arzu nesnesi olarak şarkılara konu