antihomofobikitabi3

86
ANTİ-HOMOFOBİ KİTABI / 3
bireye ilişkin sorunlar olarak ele alınmış, kimi
zamansa bir zihinsel bozukluk (mental disorder)
olarak incelenmiştir. Yahut psikodinamik
yaklaşım homofobiyi bastırılmış bir eşcinselliğin
ifadesi olarak görmektedir.
Eşcinsellere yönelik ayrımcılık, şiddet ve önyargı
tarihin her döneminde mevcut olan değişmez
bir fenomen değildir. Kaldı ki, cinselliğin
eşcinsellik ve karşıcinsellik olarak kategorilendirilmesi
oldukça yeni, oldukça modern bir
mevzudur. (Wolf, 2004) Foucault’nun Cinselliğin
Tarihi çalışması ve bu çalışmaya eşlik eden
bir yığın çalışma heteroseksizmin modernite ve
iktidar ile ilişkilerini ortaya koymaktadır. Marksist
bir analiz ise, eşcinselliğin yasaklanmasını
ya da bir ahlaksızlık yahut bir hastalık olarak imlenmesini,
yeni işçi nesilleri üretmek zorunda
olan burjuvazinin yeniden üretim mekanizması
olan “aile” kurumunu korumak için var ettiği bir
ideolojik aygıt olarak okuyacaktır. (Wolf, 2004)
Psikoloji politikaya karşı
Eşcinsellere yönelik önyargı, şiddet ve ayrımcılığın
bir takım bireylerin anksiyete bozukluklarından
kaynaklandığını öne sürmek, yani bu
önyargı, şiddet ve ayrımcılığın bir fobiden kaynaklandığını
öne sürmek 3 şeye sebep olabilir.
-Birincisi böylesi bir tanım, yukarıda bahsi geçen
bütün bir tarihsel, kültürel, sosyal, heteropatriarkal,
ekonomik vs. bağlamları göz ardı
ederek sorunu birey düzeyine indirger.
-İkincisi sorun psikolojik olarak nitelendirildiği
için soruna karşı mücadele de politik olarak değil
psikolojik olarak verilir.
-Üçüncüsü, herhangi bir kişi psikolojik olarak
rahatsız olarak tanı aldığında bu ona bazı haklar
verir, söz gelimi artık işlediği suçlardan sorumlu
olmayacak, aksine bir hastalığın kurbanı
olarak konumlanacaktır.
Eşcinsellere yönelik ayrımcılığın, önyargının
ve şiddetin homofobi olarak adlandırılması
aslında günümüz sol-liberal politikalarının psikolojikleştirme
eğilimlerine eşlik etmektedir.
(bu konuda bkz. McLaughin, 2010) Son yıllarda,
Avrupa’da müslüman azınlıklara yönelik
nefret söylemi İslamofobi olarak anılmaktadır.
Yine, Avrupa’daki Afrika kökenli ve Kuzey
Amerika’daki hispanik kökenli göçmen işçilere
yönelik ırkçı söylem ise zenofobi (yabancı korkusu)
olarak adlandırılmaktadır. Oysa bu söylemler,
birer fobi değildirler. Bu söylemler, belli
bir takım politik duruşların tezahürleri olarak
ortaya çıkmaktadırlar. Söz konusu olan şey,
İslamofobi ya da zenofobi değil ırkçılık ve ayrımcılıktır.
Sözgelimi, Nazi Almanyasında Hitler
yandaşlarının Yahudilere karşı duydukları şey
irrasyonel bir korku değildi(1), ırkçılık ve antisemitizm
idi. Ancak bugün, Avrupa’daki Müslümanlara
yönelik ırkçı söylemler fobi olarak
adlandırılarak nazizmden ayrışıyorlar.
Bu sadece fenomene ne isim verdiğimizle ilgili
bir sorun değil. Örneğin yüksek miktarda içki
içme davranışına verilen tepkilerle bu davranışın
nasıl isimlendirildiği arasındaki bağı düşünelim.
Sözgelimi, eskiden yüksek miktarda
içki içmek aylaklık veya sarhoşluk olarak adlandırılır,
bu kişiler toplumdan dışlanır ve hatta
cezalandırılırlardı. Oysa bugün bu kişiler “alkol
bağımlısı” olarak adlandırılıyor ve çeşitli kliniklere
gönderiliyorlar yahut Adsız Alkolikler gibi
kuruluşlara katılıyorlar. Sosyal İnşacılık adı verilen
yaklaşımlar buradan yola çıkarak bir durumu
dilde nasıl inşa ettiğimizin, ona eşlik eden
sosyal eylemimizi de belirlediğini öne sürüyor.
Tam da bu nedenle bu adlandırmalar ya da
inşalar, güçle ve iktidarla da doğrudan ilişkili.
(Burr, 2003)
Sorun şu ki; bir fenomen fobi olarak adlandırıldığında
buna karşı verilecek mücadele de psi-