antihomofobikitabi3

150 ANTİ-HOMOFOBİ KİTABI / 3
memişliklerine’ süslü, bol çiçekli ve müstakil
zengin evlerde, pahalı mobilyalı arabalı yaşamlarla
teselli bulmaktadırlar. Bu yaşam tarzına
(Amerikan güzeli de budur aslında) karşı çıkan
âşıkların kaçması gereken merkez ise tabii ki
herkesin kaynaşarak ‘görünmez olduğu’ New
York metropolüdür. İstanbul’un ve ondaki merkezlerin
en seçkini Taksim ve İstiklâl Caddesi’nin
popüler kültürde mabetleşmesi/ikonlaşması da
bundandır.
6. LGBT kimlikliler bu filmlerdeki yanlış kullanılan
klişe ve örüntüler aracılığı ile marjinalleştiriliyorlar,
hatta banalleştiriliyorlar. Egemen
eğlence ve itaat kültürü, LGBT yaşam tarzlarını
karşıt ve varlığı onanası bir kültür gibi göstermek/işlemek
yerine aykırı, sapkın ve ‘toplum
düzeni’ için tehlikeli (ahlâka mugayir) göstererek
‘olmazlarsa da bir şey yitirmeyiz’ düşüncesine
zemin hazırlanıyor. Bu doğrultuda,
önce dilde başlayan ya da kendini dışavuran
ötekileştirmeli düzen içerisinde ve bu düzeni
yansıtan filmlerde LGBT kimlikliler çoğunlukla
kendilerinin sömürgeleştirilmesine göz yuman,
umarsız ‘tipler’ olarak yansıtılıyor. Kısacası cennet
mekân panopticonda hoşgörülen tehlikesiz
ya da bahtiyar tutsaklar olarak resmediliyorlar.
Her anlatı gibi, yapılan filmler de yorum içerir,
temsili anlatı ‘polisemiktir’--belirsiz ve anlamında
istikrarsızdır—(Riggins, s.2)
7. Daha önceki bir yazımda ‘geviş torbası’
diye nitelendirdiğim bir bellekten beslenen
dizge, LGBT kimlikli kişileri bilinen kalıplardan
(örüntülerden) yararlanılarak yapılan ‘box office’
kaygılı filmler aracılığı ile metaya dönüştürülen
‘tipler’ olarak işlemektedir. Edebiyat ve
sinema çalışanlar bilirler ‘tipler’ değişmezler;
örneğin adam cimri ise hep cimridir. ‘Yuvarlak’
da denen karakterler ise eser boyunca değişim
ve dönüşüm geçirirler. Bu tipler yüzünden
LGBT kimlikliler acınası, en iyi olasılıkla da trajik
yücelik kazanmak üzere telef edilen ya da
hastalık, cinnet, dolapta gizlenmek gibi yollarla
güçlükle ve ikiyüzlüce ayakta ve hayatta kalabildiklerine,
hatta şizofrenik bir hayat izlemeye
mahkûmdurlar fikri korku tüneli gibi karşımıza
dikilmektedir. Bu ‘eğlencelik sektörün’ cazibesine
ve tuzaklarına LGBT kimlikli sanatçıların, izleyicilerin
de düştüklerine tanık oluyoruz. ‘Tuhaf’
ya da ‘sapkın’ hangi sıfat yakıştırılırsa yakıştırılsın,
en azından kimliklerini yadsıyan, medyada
maymun edip toplumsal hayat içinde görmezden
gelmeyi ikiyüzlülükle görev bilen bir toplumun
yüzüne bir şekilde duran ve böylelikle de
‘intikam’ aldıklarına inanarak geçici rahatlama
yaşadıklarına inanıyorum. Bu filmler bir başka
deyişle, ‘zanax’ etkisi yapmaktadır. Doğal olan
tüm kimliklerin varlıklarının kabul edilmesi
zorunluluğu, hatta diğer kimliklerle kardeşçe
kaynaşma zorunluluğu, bunun vaktinin gelip
geçtiği meselesi karşıda duvarda tezek gibi
yapışık durmakta, sorunun sahibi toplum ise
zanax yutmuş o meseleye bakmakta, dumur
halindeki bakışlar ise o sorunun rahatsızlığını
geçici etki ile (katarsis vb. gülüp ağlayıp arınarak)
attığına inanıp soruna yabancılaşmayı sürdürmekte,
hatta yaşam biçimi haline getirmektedir.
Kısacası, yapılan filmlerin çoğu sorunun
çözümü için yol kat edilmesine büyük bir katkıda
bulunmamaktadır. Başka alanlarda, insanlara
umut vermeyi adet edinmiş Hollywood, bu
konularda (Brokeback Mountain gibi) Oskarlı
örneklerinde bile azizleştirilmiş kurbanlar sunmaktadır.
8. Lawrence Kramer’e göre “Homofobi, Ödipal
bir kurumdur”. Öyle bir kurum ki bu kurum
“aracılığı ile erkekler kendi maskülenliklerinin
bir savunma mekanizması olduğunu yadsıyabilirler”.
Kramer, aynı zamanda homoseksüel
bedenin sergilediği, sergileyebilmeyi esirge-