Diaspora shqiptare dhe - Lajme / News Albemigrant

me poezi: „Lexo, Ulis, dhe qaj”, Mbretëria Barok, etj. Valereia është poetesha e parë rumune që i ka hapur
shtyllat e revistës së saj edhe për kulturën shqiptare.
VIKTIMË
për tepër herë u kam dhënë leje
të ma masin hijen, ta varrosin
në themelin e zabelit
tonë të ri, më thjesht
në ngjitjen e saj drejt qiellit,
pa fshehtësi që vjelin
tmerre dhe sy të etshëm,
hija ime nuk e qetësonte
bregun kryengritës ndërmjet
qiellit të heshtur dhe neve, të përlotur,
të verbër duke i prekur vetëm me shuplakë,
me linjat e saja të pakuptuara,
si do shtigje të shtypura, fërgëllimën,
zërin e hyjnive të furishëm, të tubuar
në një hyjni të vetme, e gatshme
t’i bluajë gjethet përbrenda,
degët e shtrira në diellin
e saj të thellë, i pasqyruar në
shtretër kohërash që lehin,
dëgjoja si vdesin hyjnitë
me rradhë, lufta e tyre që nënkupton
lindjen e hijes nga hija
e murosur, rritja e zabelit
të eshtrave në ne
LOJA E SHTOJZAVALLEVE
një ditë e humba, mendoj
se ka mbetur me një hap
prapa, ndoshta me dy, mjafton
ta arrijë shëtitjen e të padukshmeve,
të të urriturave pa shëmbëlltyrë të tërë,
përherë pas gjurmave tona, lakmitare,
gojë të kafshuara sa askushi ai i
të gjitha netëve, duke i përvëluar, duke i fermentuar
tenjat e mëdha sa hëna e gërryer qosheve,
e përvëluar në gjakun
e mallkuar të pyllit, ju arriftë,
bërtita, ju arriftë aq
natë e ve, me të gjitha vashat tona
të venitura në shtrat, lakuriqe së brendshmi,
kur shtrin dorën t’i
përkëdhelësh çik ajrin, ju arriftë krejt
shkretëtira e lumit, nxjerrnie një herë nga
gremina juaj duke i zhurritur të gjitha
trupat e rinj, me argjend
praruar, ende ka kohë të
fryjmë përmbi avullin e jetës së sipërme,
nga Ai trashëguar
MALLKIM
nga do kohë nuk po
bëhet natë, perëndon dielli pas