Antologjia 2010 - “Ditët e Naimit” DITËT E NAIMIT

106 DITËT E NAIMIT 2010
e kërkuar në jashtëqitjet e tij.
Po ta takonte Cliff-in rrugës, pa dyshim do të hidhej
në krahët e tij dhe kundër çdo arsyeje nuk do të
ngordhte, ndonëse kjo nuk do të ishte gjëja më e
keqe duke pasur parasysh që digjet për t’u zhytur
në mjerim dhe jo thjesht të gjendet në të.
II.
Ja, duke u tërhequr nëpër shiun e imtë në të mugët,
një kauboj dhe një bushtër e zezë. Me çdo hap,
toka gogësin. Mund të mendosh që i hahet! Mund
ta thithë në stomakun e saj, dhe atë e kaplon frika
të humbet dhe të mos gjetet kurrë më. Askush nuk
do ta kërkonte. Dëshiron ta godasë veten nokaut,
nuk di të merret me vetëdijen; të jetë vetëm me një
bushtër dhe të ekzistojë mu tani. Kjo është jeta dhe
asgjë tjetër, ai dhe ky mut bushtre. Bota e saj është
e hollë dhe një vello e kaltër e ka mbështjellë
diellin, sepse ajo dashuron në verbërim.
Ai e lë veten të bjerë në një gropë dhe nuk mund të
mërzitet më, nuk i kujtohet asnjë shkak. Po, ndoshta,
për të pasur një ditë tjetër, për mundësinë për ta
pasur njëri-tjetrin dhe për ta gjetur atë qëllimin. E di
që paraja është masa e gjallërisë dhe e pyet veten
se sa vlerë paska.
Bushtra e zezë ka sy të lëshuar që pikojnë pa
pushim; ajo është aq e trishtë. Prek fytyrën e tij me
një hundë të ftohtë dhe të lagësht, kërkon dashuri
por ai është i zbrazët. Nuk është djalë i keq, vetëm
i dhemb. I çalë, i rrahur dhe i mavijosur dhe nuk
posedon asnjë qindarkë. “O kafsha ime me frymëmarrje
erëkeqe”, thotë, “sa i lagësht je”, kur ajo
qan mbi faqen e tij. Por kjo është në rregull sepse
kripa për të ka shije të ëmbël. Kështu duan bushtrat.
Ai është kauboj.
Lëkundet mbi krahët e tij, i njollosur me baltë, mendon
që e ka detyrën të jetoj dhe të mos vdesë në
një pellg. Qan në fytyrën e perëndisë së tij, përsëri
u mashtrua. Nuk ka siguri për jetë pas vdekjes.
Ka ende disa budallenj këtu që i besojnë rendit të
parajsës dhe ferrit. Ai mendon që e di më mirë,
dridhet me mendimin, ndoshta kjo është, bojëkafe,
e lagësht dhe e hirtë. Shpreson që mund të arrijë
një vend të ri dhe më të mirë, të vazhdojë me gjithë
degët që e trembin.