Antologjia 2010 - “Ditët e Naimit” DITËT E NAIMIT

Ku majmet e panjohuna me bojën e vet.
Si bukë e ardhun, e mbrueme shekave t’errta -
Drita ka nisë me teptisë.
Dheu asht i lagësht, qielli - i vramë;
Ftyrpremë dergjen buzëprroni krenja t’paqarta
ushtarësh
Kërleshun me rrajë drandofillash.
Gurgullon i çartun hamendjesh
Uji i shterrun qyshkur.
Ka nisë me u zhburgosë drita,
Me u rrëxue përjashtë -
Thes i artë me kashtë
Prej frëngjive picirrake t’ksollës.
Me mendje ngarend dhe e prek,
Ngarend dhe e prek,
E puth me buzët me bojë
Kambanën në ag.
Tue qa me gjys ngashrime falem:
“Lavde, Zotynë, për dritën
që na e ep ma të madhe se Ndriçuesin!”
E dallgë mbas dallge, dallgë mbas dallge
Tue e lpi si kurmin e Afërditës
E shtyn terrin me fshesë
Deri kur drita kapet për majë.
Prill 2010
ZOTI I HISTORISË
Lulja që shpërthen në hanë,
Pllenon hapsinat yjore me polenin e saj:
Përfund oqeanesh ka rranjë.
Vikingët dhe Kertesi,
Atila dhe Kolombi,
Djega e Adolfit të ri
Dhe ai burri, të cilit s’ia vari e dashtuna
Në të tashmen e përjetshme si mundësi dëshire...
Vizione, imagjinata, delire -
115 DITËT E NAIMIT 2010