Antologjia 2010 - “Ditët e Naimit” DITËT E NAIMIT

126 DITËT E NAIMIT 2010
Klith ankthshëm dhe numëron vitet nëpër gishtërinj
Është natë e zezë deti s’ka qetësi.
I dremitur nga peshkimi ndalet e mendon
Është fundi i jetës, tani një gjë e kupton
S’ kishte lindur për të qenë peshkatar njerëzish.
As shkëmb për ndërtim.
Mirëpo dhembshurinë për jetën e kthehu në lundrim.
Janë ditë të ftohta akulli të trishton
Brigjet janë të largëta s’ka dallgë që e shpëton.
Anija e kohës e sfiduar lundron.
Ajo tundet si era me plakun e topitur.
Derisa dielli t’bjerë mbi det
E vajza të kap peshkun, tej mase e uritur.
Akuarium i kujtimeve i asht ba hije
Gërmadhë e zemrës së mallëngjyer.
Një strehë e madhe dhembshurie.
Zoti im, dialogu im i së dielës është më i vetmuar
Se nata e vjeshtës me furtuna dridhmuese
Se tingëllima e katedrales që grish vetminë e zezë
E ngreh zvarrë si viktimë kohësh klasike
Dhe ngjyrat e piktorit që prehet prehrit të gruas së
epshme
I gdhirë me shikimin e humbur që i shëmbëllen
Të dielës së dialogut tim me poezinë...!