Antologjia 2010 - “Ditët e Naimit” DITËT E NAIMIT

124 DITËT E NAIMIT 2010
Ti fshin ballin dhe kupton se Godo nuk erdh, as
shikimi i tij enigmatik.
Prapëseprapë nuk bindesh se ëndrra jote u fut në
thes.
U lidh nyje e përjetshme si ardhja e Godosë.
Papritur kalon përtej lumit të fjalëve që ec furishëm
Si hapat e tu nëpër ëndrra plotë çudira drejtë rojeve
të kohës
Që bëjnë zhurmën e jetës në ëndrrën e pritjes.
Pranë rojeve të kohës
Dhe kultivon shpresën se Godo megjithatë do të
vjen.
Godo nuk vjen, jo...!
Ti qanë, qanë furishëm sa lotët të çelin një përrua
Mes mollëzave tua dhe rrjedhës së tyre pa cak.
Ku tiktaket e zemrës ndjehen sikur hapat e të panjohurit
Në natën e zezë si futa kur troket hidhërimi
Në të cilën edhe Godo do të merrte në thua dhe
përplasej keq.
SHTEGTARI
I mbledhur kruspull, njeriu i kohës sime
Si guaskë e qitur baltës së zezë,
Bredh në kërkim të kohës.
Të cilën s’e njeh askush, e as ai.
I përhumbur, me mitin e rikthimit që i vlon në kokë,
Përshkon botën rreth e qark,
S’ është Odise, nuk ka Itakë që e kërkon.
E di se Penelopa dënesët n’shtrat e dashuruar si
kurrë më parë.
Çdo mugëtire, kur qetësia e kafshon.
I patrembur me kokën e mbushur pasione.
E grushtet përplot kujtime që i vlojnë si ujë n’zjarr
Ai bredh meridianëve t’ rruzullimit
Pa harta e kufij, pa emër e kohë
Si zog lajmëtar, shtegtari
Rrapëllin nëpër kohë, lexon e rilexon.
E mashtron vetën pafundësisht
Duke i numëruar shekujt nëpër gishtërinj.
Pastaj kalon detin e kuq n’ këmbë.
Atje nuk është më Nazareti,