Antologjia 2010 - “Ditët e Naimit” DITËT E NAIMIT

Vdekje dhe kolerë! Po të dinte vetëm që bushtra
e tij e zezë i di të gjitha, që jeta është dashuri dhe
jo ditët e tij të numëruara në minuta dhe hapa.
Ndoshta e pret e fshehur nga poshtë, sepse çdo
hap i drejtohet dashurisë, e cila, mendon, varet nga
litari i saj dikur rrugës, kështu që lëkundet përpara
dhe prapa, i lehtësuar që kjo bushtër e mallkuar
qenka me të, e do verbërisht, kështu që ai mund të
zhytet më poshtë në hapat e tij.
III.
Kauboji është frigjid dhe i ftohur deri në asht.
Shan drejt qiellit: “Mos mendo që mund të më
vrasës, do të të qëlloj më parë!”
Ia drejton pistoletën e tij, qëllon një re.
Bum!
“Kështu do të të bëj shkrumb nëse vetëm përpiqesh.”
Lëkundet mbi një gur, përpara e prapa, duke belbëzuar
me vete “qifsha mutin e armikut”.
Ka gangrenë në një gisht të dorës dhe një gisht të
këmbës.
Më vonë bëhet emocional, kjo verë është tepër e
ëmbël.
I flet bushtrës së stëruritur, dhe syri i saj bojëkafe
pluskon.
“A të të tregoj pafajësinë time?”
Por nuk përgjigjet, gjuha e saj është tepër e ënjtur.
“Ç’është kjo foshnje, ji një grua! Unë dhe ti, ne jemi
si zëri i daulles afrikane!”
Natën ai bisedon me Zotin.
“Ji i mirë me mua, dakord?
Trajtomë me kujdes, mos më torturo!
“Premtoj të mos pihem, të mbesë i thatë, dhe urrej
tokë të thatë.”
Por as Zoti nuk përgjigjet.
Hidhet mbi këmbët e tij me duar plot brenga që
dridhen.
“Qoftë e mallkuar!”, i është thyer zemra.
E zbath gjoksin e tij dhe e qëllon me grusht.
“A të besoj në uljen në të kërrusurin injorant?”
Në rënien e shpejtë kap një grusht balte
vetëm për të parë se si zhduket në vorbull.
Ngre tri taste.
Vum...
107 DITËT E NAIMIT 2010