Antologjia 2010 - “Ditët e Naimit” DITËT E NAIMIT

86 DITËT E NAIMIT 2010
dhe më merr malli për atë që më sheh nëpërmjet
prekjes,
dhe nuk më kujtohet asgjë. Vetëm kaq.
NJË KORRIGJIM
për mëkatin që llastohem me fjalë dhe keqkuptoj
thirrjen e Dashurisë;
për largimin nga vetja ime, si hija nga trupi, fytyra
nga zemra;
për mëkatin “ç’do të thonë ata?”, për vetëmohim,
për krenari;
për mëkatin që ndoqa magjinë e lavdërimit nën
dritat e skenës;
për veshin tim, që e braktisi dëgjimin,
për shqiptimin e gojës që e thashë unë, por jo
shpirti im;
për mëkatin që kam kryer kundër trupit tim
me shkopin dhe pa mirësi, duke rahur gjoksin;
për atë që të quaja timen,
për atë që mëkatoja para teje nga ankthi dhe frika
e kotë,
për atë që ushqeja zjarrin e dyshimit nga trungu i
pemës së plotësisë,
për atë që ngurroja të rritesha,
për atë që e mbylla dorën time
dhe as nuk dëgjoja as nuk shihja lumturinë as nuk
e lija të më hynte
duke kundruar qenien tënde.
EPITAF
Lëre rrugën këtu, shtegtar,
Ulu në mes të manave dhe hardhive,
Midis ujit dhe hijes, pranë këtij guri të bardhë,
Këtu jam shtrirë, djalosh dhe perandor.
Fytyrën e kam mermer të ftohtë, duart, këmbët
Të veshura me urth dhe gjethe të rëna,
As unë nuk shkova dot larg,
Edhe unë shëtitesha njëherë në tokë.
Lëre rrugën këtu, shtegtar,
Shtypi këto kokërrza të egra në fytyrën time.