Show publication content!

10 PISMO PG
Linda Winsh aresztowana, 19 lutego 1981 r.
Fot. H. Majewski
Lech Wałęsa, strajk sierpień 1980 r.
Fot. H. Majewski
Startujemy – Kazik, Tadek, dwóch Andrzejów, Romek, Jacek,
dwóch Ryśków, Heniek i ja, czyli prezydium. Zaczyna się codzienna
praca. W Komisji Zakładowej wciąż kipią emocje, pierwociny normalności
przeplatają się z przepychankami, a przynajmniej z kaskadami
fantasmagorycznych koncepcji i propozycji. Naiwnie uważałem, że
„S”, formalnie będzie tylko związkiem zawodowym (który to urzędowy
fakt z dziwnym naciskiem podkreślało coraz więcej bardzo mi
niesympatycznych osób), jest w istocie jedyną siłą, która może bronić
naszych zbiorowych interesów w skali politycznej – w Sejmie, Senacie,
rządzie… Ale są też inne poglądy. Na zebraniach związkowych
padają pytania o teoretyczne podstawy, o doświadczenia innych krajów…
Przywołuję koncepcję syndykalizmu, choć mam świadomość,
że ma ona niedobre odniesienia do Włoch Benita Mussoliniego (ale
wiem też, jak bardzo jej nie lubił sam W. I. Lenin). Jednak lokalne dyskusje
nie miały tu znaczenia, gra toczyła się w większej skali. Pojawiły
się próby ustalenia ojcostwa naszych przemian. Nagle okazało się, że
to ktoś dał nam wolność (a my jeszcze chcemy chleba, darmozjady
jedne!), że „S” utworzyły autorytety, wzmocnione ekspertami.
Na zebraniach delegatów do regionu też niezły bigos. Jedni użerają
się o drobiazgi, inni – o upamiętnienie kolejnej rocznicy, a są i tacy,
którym bliskie są idee Wolnego Miasta. To ostatnie mnie dosłownie
zatyka. Jak to możliwe? Wracam myślą do pierwszej ćwiartki XX
wieku. Całkiem spory kraj, haniebnie rozdrapany przez bandyckich
sąsiadów po z górą stu latach opresji ma odzyskać niepodległość.
W tamtych latach, gdy transport morski był naprawdę istotny, trudno
było pozbawić go dostępu do morza. I było sobie miasto, spore
i portowe, a w dodatku wieńczące ujście największej rzeki owego
kraju. Świetnie pasowałoby ono do tego odnawianego bytu państwowego.
Ale konkurowało o nie pobliskie mocarstwo – wredne
i paskudne, wręcz zbrodnicze, ale o dziwo szanowane. Trudna sprawa,
więc wysmażono zgniły kompromis. Nowemu państwu ofiarowano
spłachetek plaży z kilkoma wioskami rybackimi, a na pocieszenie
– jakieś dziwaczne uprawnienia w owym mieście, które formalnie
uwolniono (sic!!!), a w rzeczywistości oddano tamtemu mocarstwu.
I teraz okazuje się, że ten potworek traktatu wersalskiego miał jakieś
idee! Boże drogi!
Coraz wyraźniej widać, że „S’” jest rozgrywana przez możnych
tego kraju. Nie bardzo nam się to podoba. Któregoś razu zebranie
delegatów regionu głosuje jakąś niezbyt mądrą propozycję. Tylko
nasza trójka – Kazik, Rysiek i ja – jesteśmy przeciw. To historyczna
chwila! Bodajże po raz pierwszy to ponad stuosobowe gremium nie
głosuje jednym ruchem dłoni. Prezydium, pełne późniejszych dygnitarzy,
aż wstaje, oczywiście z pobłażliwymi uśmiechami, by lepiej zobaczyć
tych dziwnych odszczepieńców.
Nie jest też łatwo na naszym podwórku. Ot, choćby fundusz socjalny.
Tak się od lat składało, że głównym kanałem jego rozdziału był
uczelniany ośrodek w Czarlinie. Każdego roku lista osób otrzymujących
tam przydział wczasów do złudzenia przypominała listę z roku
poprzedniego. Ci, którzy się na niej nie mieścili, jęli protestować.
Rozpoczynam akcję „wczasów pod gruszą”. Podoba się ona pracownikom,
ale nie lubi jej Dział Socjalny. Gdy wreszcie przedkładam tekst
nowego regulaminu, przedstawiciele tego działu stają na głowie, by
wykazać, że zrobiliśmy to po terminie (jakim?). Na szczęście regulamin
wchodzi w życie.
Różni dyskutanci wciąż krytykują nadmierne zatrudnienie w naszej
administracji. Pojawia się obawa, że „S” będzie zwalniać. Wygrzebuję
gdzieś broszurki o zasadach zarządzania przedsiębiorstwami,
głównie anglosaskiego pochodzenia. Obliczam, obliczam
i wychodzi mi, że… nasza administracja jest ze dwadzieścia procent
za mała przy rozmiarach PG. Duże zaskoczenie po obu stronach –
uczelnianej i związkowej, a i ja sam jestem zdziwiony.
Nr 10/2010