Show publication content!

PISMO PG 13
go Oddziału Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa
do Lecha Wałęsy w związku z przyznaniem mu Pokojowej Nagrody
Nobla. Pod listem widoczne są m.in. trzy podpisy pracowników
WBL-u, a mianowicie: Honorowego Prezesa PZiTB profesora Romana
Kazimierczaka, Przewodniczącego dr inż. Zbigniewa Łosickiego oraz
Zastępcy Sekretarza Oddziału, autorki niniejszego tekstu. Pamiętam,
jak ze Zbyszkiem Łosickim pojechaliśmy jego zielonym Polonezem na
Zaspę, by osobiście wręczyć laureatowi dokument i złożyć mu wyrazy
najwyższego uznania i podziwu. Teraz wydaje się to najzwyklejszym
wydarzeniem, wynikającym z zasad dobrego wychowania i uznania
dla laureata. Wówczas – krótko po odwołaniu stanu wojennego odwaga
cywilna miała nieco odmienną wartość i nie sądzę, żeby zarządy
wielu innych stowarzyszeń poszły w nasze ślady.
Stan wojenny wspominam z całą jego okropnością, przemocą
i bezprawiem. Ale z drugiej strony był to czas „weryfikacji” postaw
i zachowań, swoisty egzamin z bycia przyzwoitym człowiekiem. To
wtedy wyłoniły się grupy osób myślących i działających w podobny
sposób, osób, które rozumiały się bez słów, do których miało się bezgraniczne
zaufanie. Zbieranie pieniędzy, kolportowanie wydawnictw
podziemnych, to wszystko funkcjonowało bez zarzutu, pomimo iż zasady
konspiracji nie pozwalały na prowadzenie rejestrów ofiarodawców.
Powszechnie wiadomo było, że bardzo aktywnie działał dr inż.
Andrzej Brzozowski, który po przemianach roku 1989 podjął pracę
w biurze zagranicznym Komisji Krajowej „Solidarności” kierowanym
przez Bogdana Lisa, a później został mianowany konsulem generalnym
w Toronto. Wydaje mi się, że działalność podziemna Andrzeja
dotyczyła głównie ruchu wydawniczego drugiego obiegu, współpracował
z nim Jan Rzepczyński. Kolportaż materiałów podziemnych
odbywał się zgodnie z zasadą: przyjaciele naszych przyjaciół są naszymi
przyjaciółmi. Na ogół do naszego zespołu docierały one za pośrednictwem
Rysia Kloskowskiego. Zostawiał je w laboratorium albo
mnie. Po przeczytaniu trafiały do pokoju 118 w gm. Żelbetu, czyli do
Zbyszków Dąbrowskiego i Wilka oraz Michała Żaboklickiego, od nich
szły do Marka Wesołowskiego, Wieśka Szuchnickiego i Leszka Cuglewskiego,
a potem do Eli Urbańskiej-Galewskiej. Nie mogę tu nie wspomnieć
o rodzinnym klanie Dobrowolskich i Mederskich. Mama Wanda
Dobrowolska przez wiele lat prowadziła biuro Komisji Zakładowej.
Natomiast syn Sławomir, córka Jola i zięć Piotr Mederski pracowali na
Lądówce i od samego początku byli mocno związani z „Solidarnością”.
Piotr blisko współpracował z Tadeuszem Klockiem. W stanie wojennym
niektórzy na znak protestu przeciwko bezprawiu nosili w klapie
opornik. Natomiast wśród pracowników WBL-u panowała moda na
noszenie wykonanych w srebrze trzech gdańskich krzyży. O ile pamiętam,
produkowała je w dwóch wersjach – do przypięcia lub do zawieszenia
na szyi na łańcuszku – siostra Bogdana Lisa.
Nie mogę w tym miejscu nie zauważyć, że w żaden sposób moje
wspomnienia, pisane po 30 latach, nie mogą pretendować do tekstu
dokumentującego działalność związku na całym Wydziale Budownictwa
Lądowego. Ułomność pamięci oraz obowiązujące zasady
konspiracji powodują, że nie jestem w stanie wymienić wszystkich
osób aktywnych w wydziałowej „Solidarności”. Niech więc nie czują
się dotknięci Ci, których nie wymieniłam.
W latach 90. sytuacja lokalowa Wydziału Budownictwa Lądowego
była dramatyczna. Starania władz wydziałowych pozostawały bez
echa, a szykowało się zwolnienie pomieszczeń po Studium Wojskowym,
o które ubiegało się kilka wydziałów. I wówczas w gronie Zarządu
Koła NSZZ „Solidarność” w składzie Eugeniusz Grześ, Ryszard
Kloskowski, Dorota Starościak i Elżbieta Urbańska-Galewska powstał
pomysł napisania pisma do rektora PG profesora B. Mazurkiewicza.
Dzięki pomocy ówczesnej kierowniczki biura Wydziału Krystyny Czerniewskiej,
uzyskaliśmy dostęp do wszystkich dokumentów, pokazu-
Legitymacja członkowska NSZZ „S”
Archiwum D. Starościak
Plakat w przejściu podziemnym stacji kolejowej Gdańsk-
Wrzeszcz, listopad 1980 r.
Fot. H. Majewski
Lech Wałęsa i Ks. Prałat H. Jankowski, Stocznia Gdańska,
sierpień 1980 r.
Fot. H. Majewski
Nr 10/2010