Show publication content!

30 PISMO PG
złoty ząb, albo szybką wizytę na Oddziale Pomocy Doraźnej.
Mówiąc kolokwialnie – równie dobrze sam mógł sobie spuścić
wpierdol.
W jednym miejscu najczęściej wykonywaliśmy jeden lub
dwa rzuty, w zależności od gęstości tłumu, który tworzył się,
gdy pierwsi szczęśliwcy wsiedli już do pociągu, a następni zaczynali
wypełniać peron. W tamtym czasie Stocznia Gdańska
liczyła około 15 000 naszych potencjalnych czytelników, ale
na jednej zmianie przez bramę nr 3 nie wychodziło więcej niż
2–3 tysiące. Na wszelki wypadek po dwóch rzutach dyskretnie
wsiadaliśmy do SKM-ki i przechodziliśmy do fazy drugiej
– była to faza ciągła. Mimo wszystko najlepiej czuliśmy się jednak
w SKM-ce. Tu sytuacja była dużo korzystniejsza. Plan był
bardzo prosty, przez co skuteczny.
Następny przystanek, to Politechnika – tu na peronie był
zawsze spory ruch: studenci PG i Akademii Medycznej, pracownicy
szpitala na Klinicznej oraz stoczniowcy z Gdańskiej
Stoczni Remontowej oraz Północnej, którym najwygodniej
było tutaj wsiadać do Szybkiej Kolei Miejskiej, aby udać się
w kierunku Sopotu i Gdyni. Schody na peron są tam z przodu,
więc my lokowaliśmy się w tylnej części składu.
Podział ról i zadań był precyzyjnie wyznaczony i każdy wiedział,
co ma robić. Sypaliśmy zawsze tylko z jednego punktu.
Jeden sypiący na „standby”, drugi i nosiciel, udając znudzonych,
wyglądają przez okno. Tak naprawdę dyskretnie obserwowali
pasażerów, wyszukując potencjalnego zagrożenia.
Tajniacy pomimo różnych przebrań byli do rozpoznania. Sypiący
z przygotowaną paczką za pazuchą stał przy drzwiach,
przodem do kierunku jazdy. Kiedy kolejka ruszała z przystanku
i drzwi się zamykały wystarczyło przytrzymać nogą swoją
połówkę drzwi i obserwując osobę stojąca naprzeciwko (na
wszelki wypadek), z coraz szybciej bijącym sercem wyczekiwało
się na odpowiedni moment. Gdy w dość dużym pędzie
dojeżdżało się do schodów, wystarczyło dyskretnym – dosyć
płaskim ruchem nadać paczce niewielką prędkość początkową.
Resztę czynił pęd powietrza. Rzadko, kiedy ulotki z tym
swoim charakterystycznym szumem nie rozwijały się przepięknie
kilka metrów nad głowami schodzących i wchodzących
na peron, opadając puchowym śniegu trenem. Krótki
rzut oka na kolesia z przeciwka – najczęściej widziałem dyskretny
uśmiech i odwrócony wzrok. Jest OK. Będzie miał(a)
co opowiadać w domu. Powoli odwracam się i idę w kierunku
nosiciela. W uszach szum emocji, adrenalina pompowana
do żył w tempie wtrysków w bolidzie Kubicy, uderzenia
tętna pewnie słyszy nawet kierownik pociągu w pierwszym
składzie. Naprzeciwko idzie znudzony Ludwik zająć dobre
miejsce do rzutu we Wrzeszczu, pod pachą lekka wypukłość.
Układ peronu prawie identyczny, więc scenariusz ten sam.
Ludwik udaje, że mnie nie zna, ale gdy się mijamy – lekko
zmrużone oczy mówią mi, że z jego obserwacji jest OK i za
mną czysto, nikt gwałtownie nie przepycha się w dzikiej pogoni.
Mijam nosiciela – i znowu niby beznamiętny wzrok
potwierdzający za Remarquiem „na zachodzie bez zmian”.
Spokojnie wychodzę do następnego przedziału, odwracam
się i po upewnieniu, że naprawdę czysto, sucho i pewnie,
wracam do nosiciela. Pod osłoną kurtki czy swetra przejmuję
przygotowaną paczkę – właśnie pociąg zbliża się do stacji
i zwalnia. Ludzie wstają z miejsc i idą w kierunku wyjść, co
bardzo ułatwia dyskretne przejęcie kolejnej porcji wolnego
słowa. Idę na swoje następne miejsce. Staje tak, aby widzieć
całą akcję Ludwika i możliwie dużą okolicę – głównie osoby,
które mogą go przypadkiem obserwować.
Ludwik to siła spokoju – nawet mu brewka nie pyknie. Pociąg
rusza, stopa niby niechcący przytrzymuje połowę drzwi,
rozpędzamy się – to jak deja vu. Nawet mnie, choć wiem, co
i kiedy się stanie, trudno dostrzec niewielki ruch ręki i jej szybki
powrót. Znowu ten niesamowity szum papieru i pyknięcie
pneumatyki domykającej puszczone stopą drzwi. W przeciwieństwie
do tych na peronie, w samym pociągu właściwie
trudno zorientować się, co się stało. Nikt na nic nie zwrócił
uwagi oprócz kolesia, który stał naprzeciwko Ludwika – znajomy
dyskretny uśmiech i odwrócony wzrok. Znowu ktoś przy
obiedzie czy kolacji opowie niesamowitą, mrożącą krew w żyłach
historię z powrotu pociągiem ze szkoły czy pracy. Udaję,
że błądzę bezmyślnie wzrokiem po przelatujących za oknem
krajobrazach, obserwując jednocześnie, czy ktoś nie podnieca
się niezdrowo za plecami Ludwika. Ponieważ mam zeza,
nie sprawia mi ta operacja żadnych trudności. Nie patrząc na
kolegę, mrużę lekko oczy, jakby popołudniowe słońce raziło
moje poszerzone źrenice i przepycham się na upatrzoną pozycję.
Mam czas. Zaspa nas nie interesuje, ale Przymorze jak
najbardziej.
Częstochowa, pielgrzymka Jana Pawła II, 1983 r.
Fot. H. Majewski
Strzebielinek, obóz internowania, od lewej: Leszek Przysiężny, Jurek Kobyliński,
Grzegorz Jerkiewicz, Stefan Gomowski, 1982 r. Arch.: H. Majewski
Nr 10/2010