Show publication content!

PISMO PG 29
nych, naszą ambicją było zakasowanie kolegów. Czasem oni
nas, czasem my ich. Naszym znakiem rozpoznawczym była
oryginalność przekazu i jakość wykonania. Od tej reguły nie
było odstępstwa. Nie spieszyliśmy się, aby utrzymać wysoką
jakość.
Zawsze potem jeździliśmy SKM-ką, obserwując reakcję ludzi
udających się rano do pracy i wymieniających uwagi na
temat naszej nocnej szychty. Czerpaliśmy z tych komentarzy
i śmiechów potężny ładunek emocjonalny dający nam siłę
do dalszych zadań. Jeszcze dyskretne zdjęcie do archiwum
i spać… albo na zajęcia na Uczelnię. Koło 9–10-tej zjawiała się
ekipa destrojerów. Zamalowywali nasze napisy. Super, jeżeli
robili to jednolitą białą czy ciemną farbą. Mieliśmy wtedy podkład
pod następny wyczyn. Gorzej, jak robili z liter pajacyki
i bałwanki – chyba oszczędzali na farbie, bo potem to my musieliśmy
zrobić jednolity grunt.
A ulotki lecą z nieba tak jak deszcz…
Siła przekazu niezależnego słowa zależała też od sposobu
dotarcia do PT Odbiorcy. Co innego ulotka przekazana przez
znajomego z rąk do rąk, czy znaleziona na ławce w tramwaju,
a co innego deszcz białych ptaków, które najpierw z niesamowitym
hurgotem wzbijają się w powietrze, by potem opaść
łagodnie pomiędzy wyciągnięte w górę setki rąk.
Moc psychologiczna i sens takiej akcji był wprost proporcjonalny
do jej trudności i teoretycznego niebezpieczeństwa,
a także mnogości tłumu. To był policzek wymierzony władzy,
esbekom i prezenterom dziennika telewizyjnego. Nasz sposób
odreagowania i walnięcia w żyłę takiej dawki adrenaliny, jakiej
nie dadzą miesięczne obroty króla dopalaczy. Byliśmy od tego
uzależnieni.
Nasze ulubione miejsca to były niektóre perony SKM, najlepiej
w godzinach popołudniowego szczytu powrotów z pracy.
Z jednej strony – gwarancja bezpieczeństwa, a z drugiej
wysypanie ulotek w takim tłumie dawało najlepsze efekty.
Technicznie potrzebne do tego były co najmniej dwie osoby,
ale efektywniej trzy. Dwie osoby wg naszej nomenklatury „sypały
uloty”, a jedna była „nosicielem” – częściej „nosicielką”.
„Nosiciel” miał ulotki ukryte w przygotowanych paczkach po
około 150 do 200 sztuk – do łatwego i dyskretnego rozpakowania.
Takich paczek miał około 20–25. Czyli razem na jedno
sypanie zabierało się od 3 do 5 tys. ulotek. Osoby „sypią-
ce” miały na raz tylko jedną paczkę i po jej rozrzuceniu były
czyste. Nawet, jeśli zupełnym przypadkiem tajniak zobaczył
moment rzutu, to nawet po zatrzymaniu nie było dowodów
na posiadanie rzeczy zabronionych – oprócz ewentualnego
zeznania funkcjonariusza. Ponieważ sam moment rzucenia
trwał mniej niż sekundę – ryzyko było teoretycznie, ale i praktycznie
znikome. W naszej grupie, pomimo że rozrzuciliśmy
w Trójmieście przez te lata setki tysięcy ulotek, nie było ani
jednej wpadki. Po wyrzuceniu inkryminowanej paczki należało
spokojnie oddalić się z miejsca przestępstwa, sprawdzić,
czy ktoś nie interesuje się naszą osobą i po całkowitym upewnieniu,
że nie mamy ogona podchodziliśmy do nosiciela, który
znudzony siedział w następnym przedziale, mijaliśmy go
(ją) zawracaliśmy i odbieraliśmy dyskretnie kolejną paczuszkę.
Następnie należało znaleźć sobie dobre stanowisko przed
kolejnym miejscem akcji. Ponieważ szczyt popołudniowy nie
trwał zbyt długo, a czas traciliśmy na przemieszczanie się od
jednej do drugiej „lepszej” stacji, więc trzeba się było nieźle
zwijać. Zaczynaliśmy od przystanku Gdańsk Stocznia, gdy
stoczniowcy kończyli pierwszą zmianę i schodzili tłumnie po
stalowych schodach z kładki nad peronem – pamiętnej z filmu
Andrzeja Wajdy „Człowiek z Marmuru”. Szło się z dołu,
pod prąd i będąc prawie na górze, wyjmowało zza pazuchy
niewielką paczuszkę odpowiednio złożoną, aby pęd wiatru
rozwinął wachlarz, ale nie za wcześnie, bo widać by było
miejsce wyrzutu. Dobrze złożona paczka, po oderwaniu się
od ręki, leciała kilka metrów w górę, aby w ostatniej fazie
lotu zacząć się z pięknym, efektownym furkotem rozwijać,
tworząc charakterystyczny wachlarz. Po chwili setka ulotek
opadała swobodnie na głowy, ale najczęściej w chciwie wyciągnięte
ręce przyszłych czytelników.
Ruch ręki był tak nieznaczny, że naprawdę ciężko było się
zorientować, kto rzucił. Sypiący nie zmieniając tempa i nie
oglądając się za siebie (chociaż ciekawość zżerała – czy rzut
był prawidłowy, czy też paczka klapnęła mało efektownie na
czyjąś głowę) oddalał się w gęstniejącym tłumie. To miejsce
nie było tak bezpieczne, gdyż po rzucie sypiący pozostawał na
miejscu zbrodni i teoretycznie mógł zostać ujęty przez przypadkowego
tajniaka. Z drugiej strony – nie wyobrażam sobie,
aby tajniak próbował zatrzymania w tłumie stoczniowców.
To byłaby najlepsza metoda na znalezienie sobie miejsca na
Strajk na Politechnice Gdańskiej Gdańsk, strajk PWSM, listopad 1981 r. Fot. H. Majewski
Nr 10/2010