Show publication content!

26 PISMO PG
ocenie pomysł, być może pomogliśmy zatrzymanym kolegom.
Czas wydania – mistrzostwo świata. To była euforia. Byliśmy
tak nakręceni, że gdyby nie kosmiczne zmęczenie i brak tekstów
pewnie od razu wzięlibyśmy się za kolejny numer.
Iwona Fieroch dołączyła na stałe do ekipy KRETa. Dostarczała
informację, materiały, zajmowała się kolportażem. Ponieważ
miała też swoje kontakty z Warszawą i Tygodnikiem
Mazowsze oraz Niezależną Oficyną Wydawniczą NOVA, wymiana
była obustronna. Jeździliśmy razem do stolicy po poważne
pozycje drugiego obiegu, aby potem rozprowadzać na
Wybrzeżu dzieło stołecznych drukarzy. Proponuję zajrzeć tu
– http://ecs.gda.pl/videos/video/1490. Instrukcja jak knuć –
w skromnej wypowiedzi po latach.
Czy utrzymaliśmy poziom pierwszego numeru? To już nie
nam oceniać, ale jakby nie patrzeć zakochaliśmy się w tej robocie.
Pierwotnie mieliśmy wydać jeden, góra dwa numery.
Cel był przecież określony – ochronić aresztowanych kolegów.
I po pierwszym czy drugim kolejnym numerze nikt nie mógł
podejrzewać, że mają coś z tym wspólnego. Ale my, obserwując
reakcję czytelników i rozmawiając z kolegami, którzy nie
wiedzieli, że to nasze dzieło, dostaliśmy czytelny sygnał, że jest
ogromne zapotrzebowanie na tego rodzaju publikacje. Pomimo,
iż wartość merytoryczna nie była zbyt wysoka – zresztą
nie taki był cel przekazu, ale w innej warstwie jego siła była
nie do przecenienia. Jest to oczywiście ocena subiektywna
i dotycząca własnego dziecka – wysoce tendencyjna. Zamiast
jednego czy dwóch numerów powstało ich piętnaście – dla
nas była to wielka radocha.
W 1984 roku jednocześnie w Paryżu i w drugim obiegu w
Polsce wyszła wielokrotnie wznawiana książka pt. „Konspira.
Rzecz o podziemnej Solidarności” autorstwa Mariusza Wilka,
Macieja Łopińskiego i Marcina Moskita. To ostatnie nazwisko
to pseudonim Zbigniewa Gacha – brata Jerzego Gacha,
o którym była już mowa przy okazji tytułu ONC i niezależnego
ruchu harcerskiego. Czytając tę publikację – znalazłem
wzmiankę o tworzących się na początku stanu wojennego niezależnych
studenckich pismach opozycyjnych. Między innymi
mowa była o satyryczno-politycznym nieregularniku KRET.
Oczywiście dumni byliśmy z faktu, iż pisze się na świecie o naszym
ukochanym dziecku. Zabawne natomiast w tym wszystkim
było to, że Zbyszek nie wiedział, że ja współredagowałem
i drukowałem KRETa, a ja nie wiedziałem, że Marcin Moskit to
Zbyszek. Konspira.
Knuj zawzięcie, knuj zuchwale, w nocy, rano i w południe…
Studia nie przeszkadzały nam specjalnie w działalności
podziemnej ☺. Oprócz naszych stałych już punktów programu
wydawniczego, w miarę wolnych mocy przerobowych wykonywaliśmy
prace zlecone, zaopatrywaliśmy się w niezbędne
materiały drukarskie i prowadziliśmy w miarę normalne życie
towarzyskie, jak normalni studenci.
Ludwika pasjonowało nurkowanie, Krzyśka Galińskiego –
hippika. Ja z Krzyśkiem Demskim i jego dziewczyną Beatą oraz
jej siostrą Jolą stworzyliśmy zespół muzyczny, który pogrywał
podczas otrzęsin czy innych tego typu studenckich okazji.
W naszym repertuarze bezwzględnie dominował Kaczmarski,
Gintrowski, Wysocki czy Andrzej Garczarek albo „Słoneczko”
z kabaretu Tey – Rudiego Schubertha. Kiedy jednak przez kilka
dni nie było żadnej konkretnej podziemnej roboty zaczynało
nas nosić i wymyślaliśmy różne dziwne rzeczy. Wychodziliśmy
z założenia, że dezinformacja i propaganda to ogromna siła,
którą można wykorzystać w codziennej walce.
Tworzyliśmy fikcyjne grupy aktywności podziemnej, wydawaliśmy
pojedyncze egzemplarze gazetek coraz to nowych
podziemnych Organizacji. Chcieliśmy sprawiać wrażenie, że
organizują się nowe niezależne instytucje posiadające własne
drukarnie – dlatego każde pisemko sygnowane było nowo wymyślonym
wydawnictwem. Społeczeństwo miało odbierać to
jako narastający Ruch Oporu, który w każdej chwili powstanie
i obali PZPR-owskich uzurpatorów, a przynajmniej przywróci
status quo sprzed 13 grudnia. Ubecja natomiast miała rozpraszać
siły, goniąc pączkującą sieć podziemnych drukarni.
Zdawaliśmy sobie sprawę, że realnie działających ekip drukarskich
nie jest aż tak wiele i statystycznie możemy prędzej czy
później zostać zdekonspirowani – my czy inni nasi koledzy po
fachu. Jeśli jednak SB będzie tracić i rozpraszać swój potencjał
na pogoń za bytami wirtualnymi, to wszyscy mamy większe
szanse przetrwania.
To było celowe i przemyślane działanie na froncie naszej
prywatnej wojny ze Służbą Bezpieczeństwa. Do dzisiaj nie
wiemy, jaki był efekt tych naszych działań dywersyjnych. Ile sił
i środków: szpiegogodzin czy tajniakonadsekund poświęcono
na tropienie KNUJA, Grupy Aktywności Społecznej – GAS czy
Stocznia Gdańska, sierpień 1980 r., 21 × Tak, 1980 r. Fot. H. Majewski
Nr 10/2010