Show publication content!

12 PISMO PG
nozielonej okładce ze złotymi literami o numerze 105. To było
dużo wcześniej, zanim weszły w życie „normalne” legitymacje
związkowe.
O inicjatywie zorganizowania spotkania jubileuszowego dowiedziałam
się jakiś czas temu od pani Gizeli Bober, osoby nierozerwalnie
związanej z Politechniką Gdańską, oddanej bez reszty
uczelnianym seniorom. To ona namówiła mnie do przekopania
domowego archiwum, by wzbogacić wystawę, przygotowywaną
przez Henryka Majewskiego. I wtedy właśnie znalazłam niezmiernie
ciekawy dokument, o którym całkowicie zapomniałam,
a mianowicie kopię listu gratulacyjnego, wystosowanego
5 października 1983 roku przez Zarząd oraz działaczy Gdańskiei
całym sercem wspierał rodzącą się „Solidarność”. Do grona
Nieobecnych dołączył w roku 2008 Ryszard Kloskowski. Tak
o nim pisałam we wspomnieniu pośmiertnym zamieszczonym
w numerze 8 Pisma PG: „Rysio należał do – odchodzącej już
w niebyt i zapomnienie – grupy ludzi, wyznających jednoznaczny
system wartości, otwartych na potrzeby innego człowieka, pochylających
się nad cierpieniem i biedą, umiejących (i chcących) słuchać,
pozbawionych całkowicie zawiści i szaleńczego pędu do kariery
za wszelką cenę. Cechowały Go wrodzona delikatność, takt
i kultura bycia”. Wszyscy, którzy go znali, potwierdzą, że był on
dobrym duchem wydziałowej i politechnicznej „Solidarności”.
Moje osobiste wspomnienia wiążące się z narodzinami „Solidarności”
są nierozerwalnie związane z innymi narodzinami.
Pierwszego dnia strajku solidarnościowego, tj. 16 sierpnia 1980
roku przyszła na świat moja młodsza córka Magda. Mąż dzielił
czas między wizytami pod szpitalem a nieustającym wiecem
pod bramą główną Stoczni Gdańskiej. Gdy po dwóch dobach,
z powodu niewystarczającej ilości personelu pomocniczego
szpitala – komunikacja prawie nie funkcjonowała – i kończących
się zapasów jedzenia zostałam wraz z dzieckiem wypisana
do domu, zostawiliśmy małą pod opieką babć i powolutku,
piechotą przez park przy Alei Zwycięstwa (mieszkaliśmy wówczas
naprzeciwko basenu PG) ruszyliśmy pod stocznię, by mieć
swój osobisty, fizyczny udział w tworzącej się historii. Pomimo
przebywania na urlopie macierzyńskim miałam na bieżąco
kontakt z kolegami z pracy. Często, spacerując z dzieckiem
w wózku, odwiedzałam mój ukochany Gmach Żelbetu, by w laboratorium
na parterze spotkać się z Gienkiem Grzesiem, Andrzejem
Radzickim i Rysiem Chabrosem i na bieżąco wymienić
się informacjami, dostać prasę podziemną, usłyszeć jak – wobec
dziejących się wydarzeń – określają się inni pracownicy Wydziału.
Odwiedzałam także pracującą na pierwszym piętrze panią
Wandę Richert, człowieka wyjątkowej klasy, dobroci i uczciwości,
prywatnie – teściową Grzegorza Grzelaka, zaangażowanego
w latach 70. w działalność Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela,
później współzałożyciela Ruchu Młodej Polski. To był
ważny kanał informacyjny oraz niezależne źródło pozyskiwania
prasy podziemnej.
Po powrocie do pracy z ogromnym wzruszeniem z rąk Tadeusza
Klocka oraz Rysia Kloskowskiego odebrałam legitymację
związkową „Solidarności” w Politechnice Gdańskiej w ciem-
Gratulacje w związku z przyznaniem Lechowi Wałęsie nagrody Nobla
Fot. H. Majewski
Gdańsk, budowa pomnika Poległych Stoczniowców, 1980 r.
Archiwum H. Majewskiego
Nr 10/2010