υπουργειο εθνικης παιδειας και θρησκευματων πανεπιστημιο ...

Περπατήσαμε μαζί πολλούς δρόμους, στενά, σοκάκια και
δρομάκια. Από το ένα χέρι κρατούσες την τσάντα με τα μανγκινά
και από το άλλο το χεράκι μου. Με έπαιρνες σιμά σου
για να μαθαίνω τη δουλειά, ώστε σαν μεγαλώσω να ξέρω πώς
βγαίνει το ψωμί αν χρειαστεί.
Τι και τι δεν είδαν τα μάτια μου σ’ αυτά τα μικρά ταξιδάκια
που κάναμε αντάμα. Κάθε λογής σπίτια και ανθρώπους
συναντήσαμε.
Κάποτε, όταν πούλησες κεντήματα σ’ ένα σπίτι στο Μαρούσι,
η νοικοκυρά, θυμάμαι, μου έδωσε δώρο μερικά εικοσάρικα.
Πω πω, χαρά που έκανα τότε! Τα κράταγα σφιχτά στα χέρια
μου, μη μου τα πάρει κανείς. Αν τύχαινε να περνάμε από κάνα
παιχνιδάδικο, σου ζήταγα να κοιτάξω τη βιτρίνα με τα παιχνίδια
και σ' έ^αζα να μου υποσχεθείς πως, άμα με το καλό πουλούσες,
θα μου αγόραζες και μένα ένα-δυο στρατιωτάκια.
Η κούραση και η εξάντληση ήταν ζωγραφισμένη στο
πρόσωπο σου. Τα πόδια σου, αχ αυτά τα πόδια σου. Λες και
ήταν ταγμένα για αυτό το σκοπό. Ποτέ δε λύγισαν, ακόμη κι
όταν γέρασες. Σαν το καράβι έμοιαζαν, που διασχίζει τις
απέραντες θάλασσες. Μαθημένα στις κακουχίες, τραβούσαν
πάντα μπροστά.
Και αυτές οι χούφτες σου. Από κει μέσα πόσοι δεν έφαγαν
ένα κομμάτι ψωμί. Τους έπαιρνες μαζί σου στη δουλειά,
για να τη μάθουν και αυτοί και χώριζες στα μισά ό,τι έβγαζες
εκείνη την ημέρα.
Αργότερα, σαν μεγάλωσα και πήγαινα στο σχολείο, εσύ
συνέχιζες το ίδιο βιολί. Κάθε πρωί που ξεκίναγες για δουλειά,
σε σταύρωνα να πας καλά. θυμάμαι πως λίγο μετά το μεσημέρι,
σαν άκουγα το θόρυβο από το σταματημένο ταξί έξω από
το σπίτι μας, καταλάβαινα πως ήσουν εσύ και πως είχες τελειώσει
γρήγορα. Έβγαινα στο παράθυρο και μου χαμογελούσες.
Ήσουν χαρούμενη που το μαρτύριο σου, αυτό το καθημερινό
τρεχαλητό για να μας φέρεις φαγητό, είχε πια τελειώσει.
Αυτή τη χαρά σου δε θα την ξεχάσω ποτέ!
ΤΣΙΓΓΑΝΟΣ
ΤΕΧΝΙΤΗΣ