υπουργειο εθνικης παιδειας και θρησκευματων πανεπιστημιο ...

σε ένα αριστοκρατικό μαγαζί κι ήρθε μια θεία μου Τσιγγάνα.
Τότε λέει κάποιος: “Κοίτα, ο Τσιγγάνος πήγε να μιλήσει στην
Τσιγγάνα”. Τον άκουσα και του λέω: “Είναι μεγάλη μου τιμή
που το είπες. Γιατί ποιον να πάω να δω; Εσύ, για να γίνεις
δικηγόρος, η μάνα σου θα έχει πουλήσει ξύλα και λοιπά. Κι
εγώ έχω φάει ψωμί απ’ αυτή τη γριά. Γιατί να μην της μιλήσω;”.
Και με χειροκρότησαν όλοι».
Από το περιοδικό Μουσικό Café, Ιούνιος iggS
Ήμουν κάποτε σ’ ένα γάμο στην Καρδίτσα, σ’ ένα χωριό
κοντά στο Μουζάκι. Ήμασταν τρεις εμείς της φυλής μας,
που παίζαμε κλαρίνο, βιολί, λαούτο, σ’ αυτόν το γάμο.
Κάποια στιγμή ξημερώματα Κυριακής, σταμάτησε το γλέντι
για λίγο και πήγαμε να κοιμηθούμε κανά δυο ωρίτσες. Φορέσαμε
της πυζαμούλες μας, τα παντοφλάκια μας και πέσαμε
για ύπνο. Όταν μετά τις οχτώ το πρωί μας ξύπνησαν, μας
έφεραν νερό και κουβάδες για να νιφτούμε. Κάποια από τις
γυναίκες εκεί ανέλαβε να εξηγήσει. — Κύριε Καλύβα, τι να
κάνουμε, σαν τους Γύφτους είμαστε εδώ! Ούτε νερό τρεχούμενο
δεν έχουμε. Εσείς όμως στην Αθήνα με τις πυζαμούλες
σας, με τα καλά σας... Και πού να της πάει ο νους
πως μίλαγε σε Γύφτο! Αυτό, που λες...
Μαρτυρία του μεγάλου λαϊκού οργανοπαίχτη Πέτρου Καλύβα
στο Γιώργη Έξαρχο, από το βιβλίο Αυτοί είναι οι Τσιγγάνοι
Οι Τσιγγάνοι είναι πονεμένοι άνθρωποι. Σέρνουν μαζί τους
μια ιστορία αιώνων. Ζουν κυνηγημένοι μες στη φτώχεια... Με
την αβεβαιότητα του αύριο. Περιπλανώμενοι εδώ κι εκεί.
Έτσι ξεκίνησα κι εγώ: περιπλανώμενος. Στα ιι χρόνια μου,
μικρό τσιγγανάκι, με πήραν στη λαχαναγορά, στην οδό Βουτάδων.
Ξεφόρτωνα καρπούζια. Σκληρή δουλειά, αλλά το
μεροκάματο έβγαινε. Βοηθούσα την οικογένεια μου. Την
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΗ - ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ