υπουργειο εθνικης παιδειας και θρησκευματων πανεπιστημιο ...

πατέρας, εγώ την έμαθα επειδή μου άρεσε, μόνος μου. Και
μια φωτογραφία να μου φέρεις με ένα χαλί και το ίδιο το χαλί
με μια τρύπα στη μέση του, μπορώ να σου κάνω τους ίδιους
κόμπους.
Ο πατέρας μου είχε ένα μικρό μαγαζάκι επισκευής ταπήτων,
αλλά δούλευε με τις μεγαλύτερες πρεσβείες. Επειδή
είχε ελληνικό διαβατήριο, είχε δικαίωμα εισόδου σ’ όλες τις
πρεσβείες. Είχε συνείδηση ότι ήταν Έλληνας στην καταγωγή
και γι’ αυτό έκρυβε το διαβατήριο του κάτω από το κρεβάτι,
για να μη γίνει Ρουμάνος πολίτης, δεδομένου ότι τον υποχρέωναν.
Ακριβώς επειδή είχαμε αυτή τη συνείδηση, εγώ και
τα άλλα αδέλφια μου πήγαμε σε ελληνικό σχολείο.
Πήγα μαζί του σε δουλειές και μάλιστα στις πρεσβείες.
θυμάμαι όταν πήγαμε στην πρεσβεία της Βενεζουέλας,
ήμουνα τότε δεκαεφτά χρονών και ο πρόξενος ήθελε να με
στεφανώσει με κάποια δική του κόρη.
Μπήκαμε από το παράθυρο της Πρεσβείας, πουλήσαμε
τα χαλιά και βγήκαμε έξω από την πόρτα γιατί υπήρχε σκοπιά.
θυμάμαι από τη δουλειά κι ευχάριστες στιγμές και
πίκρες. Όταν ο ένας πελάτης σε βλέπει με καλό μάτι και σου
λέει «χαλιά, κιλίμια» και συ γι’ αυτόν είσαι ο γνώστης των
πραγμάτων...
Και πίκρες, όταν σε βλέπει ο άλλος μόνο σαν γύφτο, και
σου λέει ειρωνικά «χαλιά, κιλίμια», γιατί κατά κάποιον τρόπο
ήτανε κατακριτέο αυτό που κάναμε.
Δεν είμαι ρατσιστής, εκτιμώ τον εαυτό μου ως Αθίγγανο
Έλληνα, Κωνσταντινουπολίτη, και μια τέχνη, δόξα τω θεώ,
την έχω πάππου προς πάππου.
Από την πελατεία που είχαμε μας άνοιγε ένας νέος δρόμος,
ενώ από κάποιους άλλους όχι. Μερικοί, όταν με βλέπανε
να φοράω μπουφάν, λέγανε ότι είμαι ο γύφτος του δρόμου,
ενώ όταν φόραγα γραβάτα και κουστούμι έμπαινα στα
μεγαλύτερα σαλόνια.
Την πελατεία οι Τσιγγάνοι την έβρισκαν ως εξής: Περπα-
ΤΣΙΓΓΑΝΟΣ
ΤΕΧΝΙΤΗΣ