υπουργειο εθνικης παιδειας και θρησκευματων πανεπιστημιο ...

Ο κυρ Γιώργος
Από καλή φάρα μα φτωχός ξεκίνησε και το ’6ο —τα «μαγικά»
χρόνια του ομαδικού ξεριζωμού των νέων της Ελλάδας—
πήρε κι αυτός το δρόμο της ξενιτιάς. Σαν τόσους άλλους,
στο Βέλγιο τον έφερε ο δρόμος του, λίγο γιατί εκεί πήγαιναν
όλοι τότε, λίγο γιατί υπολόγιζε ότι είναι από τα μέρη που
υπάρχουν πολλοί Ρομ. Όσο και να 'ναι, κάποιος θα βρισκόταν
να τον υποστηρίξει.
Οι πιο πολλοί μετανάστες χώθηκαν μέσα στα ανθρακωρυχεία.
Χώθηκαν και χάθηκαν στις μίνες και στις στοές. Ο Γιώργος
ήταν έξυπνος. Έψαξε το εμπόριο. Έτρεξε, κουράστηκε,
παρακάλεσε, μα βρήκε την άκρη. Κάποιος μεγάλος τον
εμπιστεύτηκε και του έδωσε τις εισαγωγές από το Βέλγιο.
Πόσα ταξίδια έκανε ο Γιώργος μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία. Κι
όλο κουβαλούσε κουβέρτες, κεντήματα, χαλιά. Και σιγά σιγά
δημιούργησε μια επιχείρηση που ευημερούσε.
Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι είχε κερδίσει αρκετά και
μπορούσε πια να μείνει μόνιμα στον τόπο του, έχοντας
άλλους να τα κάνουν όλα αυτά για λογαριασμό του. Γύρισε
πίσω, τακτοποίησε σαν καλός γιος την οικογένεια του και
απόθεσε την καρδιά του στην πόρτα της όμορφης Κατερίνας,
που από χρόνια τον αγαπούσε και τον περίμενε.
Από το βιβλίο του Σ. Αβδούλου και της Ε. Ριτσώνη-Μπομπόλου,
Ψίθυροι Καρδιάς
72 ΤΣΙΓΓΑΝΟΣ ΤΕΧΝΙΤΗΣ