υπουργειο εθνικης παιδειας και θρησκευματων πανεπιστημιο ...

Πότε δεν ψηνότανε αρκετά το ψωμί και μούχλιαζε, πότε
ψηνότανε πάρα πάνω κι έχανε το βάρος του. Γι’ αυτό καθένας
ένιωθε το φταίξιμο του και κανείς δεν του αντιμιλούσε
και δεχότανε σα σωστή τιμωρία την παραπανίσια δουλειά.
(...)
Την ίδια στιγμή η πόρτα τ’ αφεντικού άνοιξε με θόρυβο.
Ο Σάσκα, παραπαίοντας, φάνηκε στο κατώφλι. Έβγαζε
μικρά ξεφωνητά, ενώ τ' αφεντικό κρατώντας την πόρτα του
’δίνε κλωτσιές στα πλευρά και στο στήθος.
- Άι! θα με σκοτώσεις αναστέναζε ο υπάλληλος.
- Να! να!! έλεγε ήσυχα ήσυχα ο Σεμένοφ με κάθε κλωτσιά
που του έδινε κυλώντας μπροστά του το κουβαριασμένο
κορμί. Κάθε φορά που ο Σάσκα προσπαθούσε ν' ανασηκωθεί,
τον ξανάριχνε πάλι χάμω με πολύ επιδεξιότητα.
Οι εργάτες τρέξανε και μαζευτήκανε όλοι μαζί. Στο μούχρωμα
της αδύνατης αυγής δε φαινόντανε τα πρόσωπα αλλά
ένιωθε κανείς τον γενικό τρόμο. Ο Σάσκα κύλισε στα πόδια
των συντρόφων του κλαίοντας.
-Αδέρφια, θα με σκοτώσει!
Εκείνοι τραβηχτήκανε πίσω σκοντάφτοντας ένας πάνω
στον άλλο τους σαν ένας φράχτης από σάπια παλούκια που
τα παίρνει ο αέρας. Μα ξαφνικά, ο Αρτεμης ξεπρόβαλε και
ξεφώνισε κατάμουτρα στ’ αφεντικό.
- Φτάνει!
Ο Σεμένοφ έκανε ένα βήμα πίσω.
Ο Σάσκα χύθηκε μέσα στην παρέα των εργατών και χάθηκε
σαν το ψάρι μες στο νερό.
Έγινε βαθιά σιωπή.
Η σιωπή βάσταξε αρκετά δευτερόλεπτα, σιωπή που σε
στεναχωρούσε, που όσο βαστούσε έλεγε κανείς ποιος άραγες
θα νικήσει — ο άνθρωπος ή το χτήνος;
- Ποιος με διακόφτει, ρώτησε τ' αφεντικό.
Κοίταξε τον Αρτεμη.
- Εγώ! αποκρίθηκε ο Αρτεμης με βροντερή φωνή.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΗ - ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ