PodsumowanieTwórczość <strong>Anga</strong> <strong>Lee</strong> nacechowana jest poszukiwaniem uniwersalnychprzekazów. „Nie robię kina po to, by zadowolić wszystkich, ale próbuję przez kinozrozumieć innych” – mówi <strong>Lee</strong>. 85 W swoich rozważaniach najczęściej sięga po tematytakie jak miłość, kobiecość i męskość, odmienność, relację rodzinne, poszukiwaniewłasnej tożsamości, próba odnalezienia się w obcej kulturze. Na uboczu głównychfilmowych wątków podejmuje konkretne idee takie jak patriotyzm, istota i naturaczłowieczeństwa, pytanie o byt. Każdy z tych tematów przekłada się bezpośrednio natworzenie międzyludzkich więzi, nie dziwi więc, że Ang <strong>Lee</strong> modelując postaci nieposługuje się sylwetami, ale kładzie ogromny nacisk na nadanie im niepowtarzalnego iludzkiego wyglądu, z drobnymi gestami, sposobem noszenia się i wysławiania.Podstawą kina tego reżysera jest człowiek i jego kontakt z Drugim.Jest też grupa tematów niemal lub zupełnie nieobecnych w <strong>filmach</strong> a są tochoroby, niepełnosprawności i zaburzenia psychiczne. Pozornie ta opinia wydaje siębłędna, gdyż córki Ennisa del Mara w dzieciństwie są przeziębione, Sandy Carver niezachowuje się jak zwyczajny nastolatek, psyche Davida Bannera jest podejrzane,Marianne Dashwood dostaje zapalenia płuc, Jack Roedel leczy postrzał, a jegoprzyjaciel leży martwy na skutek gangreny. Kiedy jednak zobaczyć kontekst w jakimwystępują szaleństwo przeistacza się w potworną, lecz jak najbardziej pospolitą żądzęwładzy, postrzał jest wymogiem fabularnym, podobnie jak zapalenie płuc, a gangrenapowolnym sposobem powiedzenia, że śmierć jest częścią życia, a to jest krótkie, więcpowinno być należycie cenione, a nie marnotrawione bez sensu w bratobójczej wojnie.Choroby psychiczne i fizyczne są w <strong>filmach</strong> tematem nieobecnym, gdyż ani na momentnie stają się główną osią obrotową akcji, nawet jeśli jakiemuś bohaterowi coś dolega, tonie definiuje go to ani nie zmienia sposobu przedstawiania świata tak, jak ma to miejscew „Motylu i skafandrze”, „Moim bracie”, „W stronę morza” czy „Oleju Lorenza”.Można zapytać dlaczego Ang <strong>Lee</strong> tych tematów unika, ale można postawić pytanieinaczej: dlaczego się nimi nie interesuje. Odpowiedzi mogą być dwie; może są totematy zbyt powszechne i codzienne, więc nie ma w nich żadnej tajemnicy, a mogązdominować inne wątki łapiąc widza na tanie współczucie; a może są zbytindywidualnym przeżyciem i szczegółowe ich pokazanie i tak nie wnosiłoby nic do85 Mariola Wiktor, Rozmowa z Angiem <strong>Lee</strong>, „Gazeta Wyborcza”, 10.09.2007, str.16.71
wiedzy widza, co mogłoby przetrwać bez osobistego doświadczenia tego typu. Jaka jestprawdziwa odpowiedź wie tylko Ang <strong>Lee</strong>.W <strong>filmach</strong> tego tajwańskiego reżysera niebagatelną rolę odrywają gatunkifilmowe, którymi jak sam mówi „lubi się bawić”, eksperymentować z nimi do momentuzachowania jedynie zrębów pierwotnej formy. 86 Ulubionym jest zaś melodramat, 87 bopotrafi przykuć cała uwagę widza i jednocześnie skłonić do czucia i myślenia.Rys biograficznyAng <strong>Lee</strong> urodził się 23 października 1954 w Chaochou w Pingtung,rolniczym okręgu położonym na południu Tajwanu, dokąd w 1949 roku uciekli jegorodzice ze środkowych Chin, chcąc uniknąć prześladowania przez komunistów. 88Dziadkowie reżysera ze strony ojca zostali zamordowani w czasie RewolucjiKulturalnej. W wywiadach określa swój dom rodzinny "typowo chiński, patriarchalny,gdzie wykonywało się obowiązki, ale trudno było oddychać" 89 . Jego ojciec starał siędać dzieciom klasyczne chińskie wykształcenie, a w Angu widział przyszłegoprofesora. Wbrew jego woli Ang rozpoczął jednak naukę w Narodowej TajwańskiejAkademii Sztuk, którą ukończył w 1975 roku. Następnie po odbyciu obowiązkowejsłużby wojskowej wraz z żoną i dziećmi wyjechał w 1975 roku na studia do Stanów,gdzie podjął studia na Uniwersytecie Illinois, gdzie w 1980 roku uzyskał licencjat zteatrologii. Edukację uzupełnił o magisterium ze sztuk pięknych w nowojorskiej TischSchool of the Arts. Tam też poznał Spike'a <strong>Lee</strong> z którego ekipą współpracował. Jegofilm dyplomowy „Fine Line ”(1984) został nagrodzony za reżyserię Nagrodą im.Wassermana przyznawaną przez Uniwersytet Nowojorski.W 1990 roku dwa scenariusze przedłożone przez <strong>Lee</strong> na konkurs zdobyłykolejno pierwsze i drugie miejsce, a były to „Pushing Hands” i „Przyjęcie weselne”.Pierwszy z nich Ang <strong>Lee</strong> zrealizował w 1992 roku za pieniądze otrzymane w ramachnagrody. Był to jego pełnometrażowy debiut i od tego czasu kariera reżysera trwa.Obecnie Ang <strong>Lee</strong> mieszka w Larchmont w stanie Nowy Jork razem z żoną, Jane Lin idwójką synów.86 http://www.stpoklatka.pl/filmowcy/osoba.asp?oi=1712&sekcja=wywiady&klik=minimenu87 Tamże.88 http://www.en.wikipedia.org/wiki/Ang_<strong>Lee</strong>89 Paweł T. Felis, kino <strong>Anga</strong> <strong>Lee</strong>, czyli człowiek kontra fatum, „Gazeta Wyborcza”, 18.01.2008.72
- Page 1 and 2:
UNIWERSYTET MARII CURIE - SKŁODOWS
- Page 3 and 4:
Kwestia patriotyzmu a moralność .
- Page 5 and 6:
WstępPodstawą całej twórczości
- Page 7 and 8:
Nawiązanie dialogu z Drugim jest p
- Page 9 and 10:
Część pierwsza: Społeczeństwo1
- Page 11 and 12:
szacunkiem dla rodziny a własnymi
- Page 13 and 14:
Homoseksualizm — sprawa polityczn
- Page 15 and 16:
pochwalić doktoratem. Biuro znajdu
- Page 17 and 18:
2. Klasy i drabina społecznaPęta
- Page 19 and 20:
Dashwooda z poprzedniego małżeńs
- Page 21 and 22: 3. Tożsamość kulturowa i narodow
- Page 23 and 24: udowaniem więzi społecznych. Baum
- Page 25 and 26: Życie poza rodziną też nie okazu
- Page 27 and 28: spotkania biznesowe o różnym char
- Page 29 and 30: dzieciństwie, a wychowywała go g
- Page 31 and 32: 4. RasizmEwolucyjne korzenie rasizm
- Page 33 and 34: Jack Roedel (Tobey Maguire) jest ch
- Page 35 and 36: przyszłości” (Gattaca, 1997) An
- Page 37 and 38: dojdzie do jakiegokolwiek starcia.
- Page 39 and 40: do serca wroga, agresora zewnętrzn
- Page 41 and 42: kiedy znajomy sprzed wojny, Alf Bow
- Page 43 and 44: Część druga: Człowiek1. Relacje
- Page 45 and 46: yć gwałtowny rozwój techniki lub
- Page 47 and 48: poprzez Jia- Chien, od Jia-Ning rep
- Page 49 and 50: potomka. W „Przyczajonym tygrysie
- Page 51 and 52: pogodę. Jego nieobecność pozosta
- Page 53 and 54: Kultury prefiguratywne nasiliły r
- Page 55 and 56: zwierzyć, bo byłoby to dla nich p
- Page 57 and 58: zdawało, podmiotem relacji przeksz
- Page 59 and 60: Jest rok 1940 i czas przystąpić d
- Page 61 and 62: Część trzecia: Życie wewnętrzn
- Page 63 and 64: jaw istnienia Hulka zostaje wyklucz
- Page 65 and 66: „Tożsamość to poczucie, że je
- Page 67 and 68: ostatecznie rozpadło się w 1975,
- Page 69 and 70: więc jestem” 83 , a jednak w tej
- Page 71: łakomie spoglądający na jego sta
- Page 75 and 76: 14. Paweł Boski, Tożsamość kult
- Page 77: Pushing Hands (Tui shou, 1992)Filmo