36 ΕΤΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΣΣΔ & ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟΥ

τόν εἶδα, ἐπειδή ἐκεῖνο τό διάστημα εὐρίσκετο ἐκτός Κιέβου, εἰς ἀποστολήν.Ἦτο
καί αὐτός διακεκριμένος σκηνοθέτης.
Πρίν φύγω, ἡ θεία Ζήνα μοῦ ἐχάρισε τό βιβλίον τῶν Ἠλιά Ἴλφ
καί Γιεβγκένυϊ Πετρώφ: «Οἱ δώδεκα καρέκλες», μέ τό δεύτερον μέρος
του: «Ὁ χρυσός μόσχος», εἰς ἕναν τόμον. Τήν εὐχαρίστησα διά
το δῶρον της. Ἐκείνη ὅμως, διάβασε εἰς τό πρόσωπόν μου, μίαν φευγαλέαν
ἔκφρασιν ἀμηχανίας. Μέ ἐρώτησε νά μάθη τήν αἰτίαν. Τότε
τῆς εἶπα, ὅτι εἰς ἐφηβικήν ἡλικίαν, εἶχα διαβάσει τίς «Δώδεκα καρέκλες»,
εἰς ἑλληνικήν μετάφρασιν καί μέ εἶχε ἀπογοητεύσει. Ἐκείνη,
μοῦ εἶπε: «Κωστῆ μου, πρόκειται περί ἐξαιρετικοῦ βιβλίου. Ἀλλά μήν
τό διαβάσης ἀκόμα. Νά τό διαβάσης, ὅταν αἰσθανθεῖς πώς κατανοεῖς
πλήρως καί τήν χροιάν τῆς ρωσικῆς γλώσσης. Ἡ μετάφρασις ἀπό μίαν
ξένην γλώσσαν, εἶναι πολύ δύσκολη ἐργασία, ἀκόμα καί διά ἕναν
πεπειραμένον μεταφραστήν, ἔστω καί ἄν ὁ ἴδιος διαθέτει καλήν πένναν.
Ἕνας καλός συγγραφεύς, πολύ πιό εὐκόλως δύναται νά κερδίση
τό βραβεῖον «Νομπέλ» εἰς τήν λογοτεχνίαν, παρά νά μεταφράση ἕναν
ξένον συγγραφέαν, διότι πρέπει, ὄχι μόνον νά μπῆ εἰς τό πνεῦμα του,
ἀλλά τό ἰδανικόν θά ἦτο νά ζήση εἰς τήν χώραν τοῦ συγγραφέως καί
νά γνωρίζη, ἀκόμα καί τήν ἀργκό, αὐτῆς τῆς χώρας!..»
Ὅταν διάβασα τό βιβλίον εἰς τήν ρωσικήν, ἔμεινα ἐνθουσιασμένος
μέ τήν γλαφυρότηταν τῆς περιγραφῆς τῆς ἐποχῆς, πού διαδραματίζονταν
τά γεγονότα, πού ἔζησαν οἱ ἥρωες τοῦ βιβλίου. Ὅταν ὁ
ἴδιος ἔγινα συγγραφεύς καί ἔμπειρος μεταφραστής κατάλαβα, πόσον
δίκαιον εἶχε ἡ θεία Ζήνα διά τούς μεταφραστάς καί ποῦ ὀφείλονται οἱ
ἀδυναμίες τους.
Μία ἄποψις τοῦ βυθισμένου εἰς τό πράσινον
Κιέβου.
Παρά τήν ἐγκάρδιαν ὑποδοχήν καί τήν θέλησίν μου, ἔμεινα μαζί
τους μόνον μίαν ἡμέραν, ἐπειδή ἔπρεπε νά φροντίσω διά τήν ζωήν
μας. Πρόφθασα ὅμως, νά θαυμάσω τίς ὀμορφιές τοῦ Κιέβου, τῆς πιό
«πράσινης» πόλεως τοῦ κόσμου! Ὡς πρός τό πράσινον, πού ἀναλογεῖ
ἀνά κάτοικον, ἀκόμα καί ἡ δευτέρα πόλις τοῦ κόσμου, μετά τό Κίεβον,
ὑστερεῖ πάρα πολύ.
128