36 ΕΤΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΣΣΔ & ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟΥ

και μεταχείρισιν, ἀντί μίας ἀπάνθρωπης, γραφειοκρατικῆς ἀντιμετωπίσεως
καί ἀδίκων δοκιμασιῶν! Ἐπί 13 μῆνες ἤδη, τό μόνον, πού
ἀκούω εἶναι «περί δικαιωμάτων τοῦ σοβιετικοῦ πολίτου», τά ὁποῖα
δέν συναντῶ, πουθενά! Σᾶς λέω, λοιπόν, κατηγορηματικῶς ὅ,τι ἄν
τίς ἑπόμενες ἡμέρες δέν λυθῆ τό θέμα τῆς μετωκήσεως τῶν γονέων
μου καί τοῦ ἀδελφοῦ μου, παρά τήν σχετικήν ἀπόφασιν τοῦ Ἀνωτάτου
Σοβιέτ, θά ἐπανέλθω ἐδῶ καί θά ἀπαιτήσω νά μᾶς ἐπιστρέψετε
τά ἑλληνικά διαβατήρια, ὥστε νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν Ἑλλάδαν.
Γνωρίζω, βεβαίως, πώς ἐκεῖ, μετά τήν ἀναχώρησίν μας διά τήν ΕΣΣΔ,
δέν μᾶς ἀναμένει τίποτα τό καλόν. Εἰς τήν καλλιτέραν περίπτωσιν θά
μᾶς ἐξορίσουν ἤ θά μᾶς φυλακίσουν! Ὅμως, καί εἰς τήν πρώτην καί
εἰς τήν δευτέραν περίπτωσιν, θά ἔχουμε σκέπην ἄνω τῶν κεφαλῶν
μας!..»
Μέ αὐτά τά λόγια, ἐγύρισα καί ἔφυγα.
Μετέβην κατ’ εὐθείαν εἰς τόν Ραδιοφωνικόν σταθμόν. Γνωρίζοντας
καλύτερα πλέον τήν σοβιετικήν πραγματικότηταν, δέν εἶχα
σκοπόν νά παραδοθῶ, ἄνευ ὅρων. Οὕτως, λοιπόν, ὅταν συνάντησα
τόν Α. Βόλκωφ, τοῦ εἶπα ὅτι εἶμαι «περαστικός…». Εἶχα ἔλθει, δῆθεν,
διά κάποιες δουλειές καί ἐπέρασα ἀπό τόν Ραδιοφωνικόν σταθμόν,
διά νά πάρω τά 40 ρούβλια, πού μοῦ ὤφειλαν καί, μέ τήν εὐκαιρίαν,
νά δῶ τούς πρώην συναδέλφους μου.
Ὁ Α. Βόλκωφ, μέ ἐδέχθη ἐγκαρδίως καί μοῦ εἶπε ὅ,τι ἐφ’ ὅσον
ἦλθα, δέν ὑπάρχει ἀνάγκη νά ἐπιστρέψω εἰς τό Σότσι, ἐπειδή τό θέμα
τῆς ἐγγραφῆς μου, εἶναι ζήτημα ἡμερῶν καί ἄν δέν εἶμαι κουρασμένος,
ἠδυνάμην νά ἐργασθῶ, ἀπό σήμερον, μάλιστα δέ, λαμβάνοντας
150 ρούβλια μηνιαίως. Ἐδέχθην, ἀλλά δέν κατάφερα νά πάρω
τά 40 ρούβλια, ἐπειδή δέν ἦτο ἡμέρα πληρωμῆς…
Ἡ Σοφία Γκλαντκόβα ἔλειπε μέ ἄδειαν, ὁπότε καθημερινῶς, ἐργαζόταν
ἡ Βέρα Στολτίδη.
131