36 ΕΤΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΣΣΔ & ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟΥ

δέν ἔστελναν νεκροφόραν… Ὅμως ποῖος ἀνέμενε σεβασμόν τῶν νεκρῶν
εἰς χώραν, ὅπου δέν ἐσέβοντο τούς ζωντανούς;
Μεταφέραμε τό φέρετρον εἰς τό διαμέρισμα, ὅπου τό ἐκάλυψα
μέ ένα καλόν ὕφασμα, στερεώνοντας καί ἕναν σταυρόν. Κατόπιν,
ἔτρεξα νά φροντίσω, ὥστε ἡ κηδεία νά γίνη τήν ἑπομένην ἡμέραν.
Τό πρωΐ τῆς 14 ης Ὀκτωβρίου 1966, συνοδέψαμε τόν πατέραν μου
εἰς τήν τελευταίαν του κατοικίαν… Τό νεκροταφεῖον ἀπεῖχε ἀπό τό
κτίριον περίπου τρία χιλιόμετρα καί φθάσαμε ἐκεῖ, πεζῶς. Συμφώνως
μέ τά ἔθιμα τοῦ Πόντου, τόν μετέφεραν οἱ φίλοι εἰς τούς ὤμους των.
Οἱ στενοί συγγενεῖς δέν ἐπιτρέπεται. Ἔμπροσθεν τοῦ φερέτρου, 25
ἄτομα μετέφεραν τούς ἰσαρίθμους στεφάνους, μεταξύ τῶν ὁποίων
καί τοῦ Δημάρχου, ὁ ὁποῖος ὑπερεκτιμοῦσε τήν δεξιοτεχνίαν του καί
εἶχε στείλει καί τήν ὀρχήστραν τοῦ Δήμου.
Ἀκολουθοῦσε πλῆθος κόσμου καί εἰς ὅλην τήν διαδρομήν ἐσκόρπιζαν
λουλούδια. Τό σεπτό μνῆμα τῆς πλούσιας καί φιλόξενης ρωσικῆς
γῆς, ἐσκέπασε τό ταλαιπωρημένον κορμί του.
Ὁ τάφος τοῦ πατρός μου εἰς τό Σότσι.
Ἐπάνω εἰς τό μνῆμα, σκορπίσαμε ἑλληνικόν
χῶμα, ἀπό μίαν γλάστραν, πού εἴχαμε φέρει ἀπό
τάς Ἀθήνας. Διά πρώτην φορᾶν, ἔστω καί παρά
τήν θέλησίν μου, εἶχα ἀθετήσει τόν λόγον μου!
Δέν ἐπέστρεψα μαζί του εἰς τήν Πλάκα καί δέν
ἤπιαμε τήν ρετσίνα εἰς τήν ταβέρναν τῆς Ρουμπίνας…
Ὅμως, αἰσθανόμουν τίς εὐλογίες του ἀπό ὑψηλά…
Εἰς τό Σότσι παρέμεινα ὡς τήν 22 αν Νοεμβρίου, πού τιμήσαμε τά
«Ἐννιάμερα». Ἡ τότε οἰκονομική κατάστασις, δέν ἐπέτρεπε νά παραμείνω
διά τά «Σαράντα». Ἄλλωστε, ἔπρεπε νά ἐπιστρέψη εἰς τήν Τσιτά
καί ὁ Θέμος. Οὕτως, πετάξαμε διά Μόσχαν.
Ἐν τῷ μεταξύ, λόγω τῆς στεναχώριας καί παραμένοντας χειμωνιάτικα
πολλές ὧρες εἰς τήν ἀνοικτήν καρότσαν τοῦ φορτηγοῦ, κατά
τήν μεταφοράν τῆς σοροῦ τοῦ πατρός μας ἀπό τό Γιέϊσκ εἰς τό Σότσι,
εἰς τήν δεξιάν μασχάλην τοῦ Θέμου, παρουσιάσθησαν τέσσαρες δοθιῆνες.
Μόλις φθάσαμε εἰς τό διαμέρισμα, πήγαμε ἀμέσως εἰς τήν
πολυκλινικήν, ὅπου οἱ ἰατροί ἀπεφάσισαν νά τόν θεραπεύσουν χει-
209