36 ΕΤΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΣΣΔ & ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟΥ

του, οὔτε τόν φίλον του, δηλαδή, τόν πατέραν μου. Ἡ διαταγή, ἦτο
ἀπό «ψηλά»…
Εἰς τά μέσα τοῦ 1944, ἤδη ζοῦμε εἰς τήν Πλάκαν, εἰς τήν σκιάν
τῆς περιφήμου Ἀκροπόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Ἕνα βράδυ, ὁ πατήρ μου
ἦλθε εἰς τήν σπίτι, συνοδευόμενος ἀπό ἕναν ψηλόν καί κάτισχνον
ἄνδραν. Ἡ μήτηρ μου τόν ἐγνώριζεν ἀπό τό Τουαψέ καί σ’ ἐμᾶς τόν
παρουσίασαν ὡς «θεῖον Ἀβραάμ». Ἀπό τότε πού ἐγκατεστάθη εἰς τό
σπίτι μας, τά παραθυρόφυλλα τῶν πολυαρίθμων παραθύρων τοῦ λιακωτοῦ,
πού ἔβλεπαν εἰς τήν μεγάλην, μαρμάρινην αὐλήν μας, ἀλλά
καί διακρίνονταν πάνω ἀπό τήν μεσοτοιχίαν, μέ τό διπλανόν σπίτι,
παρέμεναν μισάνοικτα, ὡς τήν ἡμέραν τῆς ἀναχωρήσεώς του.
Ὅπως ἔμαθα ἀργότερον, τόν Ἀβραάμ Μελανυφίδη τόν
εἶχε στείλει ἡ ὑπηρεσία του εἰς τήν Ἑλλάδαν, ὡς σύνδεσμον
μέ τό «ἀδελφό» ΚΚΕ. Φθάνοντας εἰς τήν Ἑλλάδαν,
συνεργαζόταν μέ τόν Νίκον Πλουμπίδην (ἀριστερά),
μένοντας εἰς κάποιαν «γιάφκα», εἰς τήν Κοκκινιά.
Οἱ Γερμανοί ἐγνώριζαν ὅ,τι αὐτή ἡ συνοικία ἔβριθε ἀπό
κομμουνιστάς καί συχνῶς ἔκαναν μπλόκα. Εἰς ἕνα ἀπό αὐτά, ὁ Α.
Μελανυφίδης κατόρθωσε νά διαφύγη τήν σύλληψιν ἀπό θαῦμα καί,
παίρνοντας τόν ἠλεκτρικόν, βγῆκε εἰς τό Μοναστηράκι, ὅπου τόν
ἐσυνάντησε ὁ πατήρ μου καί τόν ἔφερε εἰς τό σπίτι μας. Τήν 12 ην
Ὀκτωβρίου 1944, ἡ πόλις τῶν Ἀθηνῶν εἶναι πλέον ἐλεύθερη καί
ξέφρενοι οἱ Ἀθηναῖοι, βγῆκαν εἰς τούς δρόμους νά ἑορτάσουν.
Ὅλα τα σπίτια ἦσαν σημαιοστολισμένα καί, δίπλα εἰς τάς ἑλληνικάς
σημαῖας, κυμάτιζαν οἱ σημαῖες τῶν «συμμάχων».Οἱ γονεῖς μου,
ἐπάνω εἰς τόν ἐνθουσιασμόν τους, ἡθέλησαν νά βροῦν καί νά ὑψώσουν
τήν σημαίαν μέ τό σφυροδρέπανον, ἀλλά ὁ ἔμπειρος καί προνοητικός
Ἀβραάμ, τούς συνεβούλευσε νά ἀναμένουν.
Οἱ Ἀθηναῖοι γιορτάζουν ξέφρενοι
τήν Ἀπελευθέρωσιν.
Ὁ συγγραφέας
μέ δύο Ἄγγλους
56