36 ΕΤΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΣΣΔ & ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟΥ

καί μούχλας, λές καί εἶχα βρεθεῖ, εἰς μπουντρούμι. Εἰσήλθαμεν εἰς τό
φτωχικόν της δωμάτιον, τά μόνα ἔπιπλα τοῦ ὁποίου ἦσαν τό κρεββάτι
τῆς κυροῦλας, εἰς τήν μίαν γωνίαν, ἕνα σεντούκι, τό «ντιβάνι»,
πού μοῦ εἶχε πεῖ, εἰς τήν ἄλλην, ἕνα μικρό τραπεζάκι, δίπλα εἰς τήν
θύραν καί δύο παλαιές καρέκλες. Ὑπό ἄλλες συνθῆκες, θά ἔτρεχα
πρός τήν ἔξοδον, ἀπό τήν στιγμήν πού ἄνοιξε ἡ πόρτα εἰσόδου, εἰς
τό παλαιόν ξύλινον οἴκημα. Μετά ὅμως, ἀπό αὐτά, τά ὁποῖα εἶχα
περάσει, ἁπλῶς ἔστρωσα εἰς τό «ντιβάνι» τά χιονάτα σεντόνια μου,
ἕντυσα τό μαξιλάρι μέ μίαν ἐπίσης χιονάτην μαξιλαροθήκην, τά ἐσκέπασα
μέ τήν κουβέρταν μου, ἔδωσα εἰς τήν κυρούλαν τά 20 ρούβλια
καί τῆς εἶπα: «Ἀπό τόν Ραδιοσταθμόν, ἐπιστρέφω ἀργά τήν νύκταν,
ἀλλά δέν πρόκειται νά κάνω θόρυβον καί νά ἀνησυχήσω κανέναν».
Μέ αὐτά τά λόγια, τήν εὐχαρίστησα καί ἔφυγα σκεπτόμενος ὅ,τι μετά
τήν βάρδιαν, ἐπί τέλους, θά κοιμηθῶ, ὡς νεαρός θεός!
Ἐπιστρέφοντας τήν νύκταν, ἡ κυρούλα ἄναψε τό φῶς, ἀνασηκώθηκε
καί μοῦ εἶπε: «Γιόκα μου, τό τσαγερό μόλις πρίν λίγο, τό
ζέστανα. Πιές ἕνα τσάϊ. Δυστυχῶς, τό μόνον πού ἔχω, εἶναι ζάχαρη,
εἰς κύβους. Πάντως, ὁπωσδήποτε θά νοιώσης καλλίτερα, μετά τήν
παγωνιάν, πού κάνει ἔξω».
Φτωχή, ἀλλά μέ πλούσιαν ψυχήν. Τήν εὐχαρίστησα, ἤπια ἕνα
ποτήρι τσάϊ, ὅπως πάντα χωρίς ζάχαρη καί ἔπεσα νά κοιμηθῶ. Τήν
ἰδίαν στιγμήν, μέ πῆρε ὁ ὕπνος. Αἴφνης ξύπνησα, αἰσθανόμενος δυσφορίαν.
Εἰς τό λιγοστόν φῶς τοῦ φακοῦ, ἔμεινα ἄφωνος!.. Ὅλος ὁ
τοῖχος καί ἡ κουβέρτα μου εἶχαν κατακοκκινίσει ἀπό τά στίφη τῶν
κοριῶν… Ἔσβησα τόν φακόν καί, διά νά μήν ἐνοχλήσω αὐτήν τήν
καλόψυχην κυρούλαν, ἔχωσα τό κεφάλι μου εἰς τό μαξιλάρι καί ξέσπασα
εἰς λυγμούς… Ἡ σιδερένια μου θέλησις, εἶχε κομματιασθεῖ. Τό
πρωΐ, τό μαξιλάρι μου, ἀπό τό νυκτερινόν κλάμα, ἦτο ἀκόμα μουσκεμένον.
Ἡ σκέψις μου ἐταξίδεψε εἰς τήν Ἑλλάδαν, ὅπου ἀκόμα καί
τά φοβερά ἔτη τῆς κατοχῆς, ἄν και πεινάσαμε, τροφή τῶν κοριῶν,
δέν εἴχαμε γίνει… Εἰς τόν σοβιετικόν παράδεισον, εἶχα ἀναγκασθεῖ νά
«συγκατοικήσω», μέ κοριούς… «Ἀνάγκα καί θεοί πείθονται», ἔλεγαν
οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι. Εὐτυχῶς, αὐτή ἡ «συγκατοίκησις», δέν
ἐκράτησε πάνω ἀπό 14 ἡμέρες…
139