Pryzmat • nr 247, lato 2011

More documents

Recommendations

Info

politechnika jest kobietą Gośćmi KS byli także prof. Jacek Młochowski... stety, parę dni przed terminem kolokwium profesor Bogacz zmarł nagle na lotnisku w Paryżu, w czasie wyjazdu służbowego. Habilitacja wymagała przedstawienia wyników badań w formie książki. W tym czasie nie było pieniędzy na publikację monografii i zwróciłam się do Instytutu Badań Naukowych o przyznanie mi specjalnej dotacji. Tak powstała monografia Proces segregacji ubogich rud niklowych, którą zadedykowałam moim nauczycielom – prof. Januszowi Laskowskiemu i nieżyjącemu prof. Aleksandrowi Bogaczowi. Były jeszcze inne trudności. Dyrektor instytutu, w którym byłam zatrudniona, oświadczył, że nie mogę się habilitować na Politechnice Wrocławskiej, gdyż „nie znają się na tym”. Prof. Krzysztof Pigoń przeczytał moją monografię i zaproponował otwarcie przewodu habilitacyjnego na AGH w Krakowie, na Wydziale Metali Nieżelaznych. Podanie złożyłam u dziekana, prof. A. Pasierba, w Krakowie 16 stycznia 1995 r. Orientacyjny termin, który podał mi prof. Sędzimir, przewidywał obronę w maju. Ale po interwencji z I5 i wstrzymaniu mojej habilitacji odeszłam na własne życzenie z pracy 1 lutego 1996 r. Nie pytałam jeszcze, skąd pochodzi Pani rodzina? Urodziłam się w Truskawcu. Był to przed wojną kurort, uważany za pierwszy w II RP. Mieliśmy tam duży dom, który okupujące podczas wojny Truskawiec wojskowe sztaby obierały na swoją siedzibę. Tego domu już nie ma. Jakie były losy Pani rodziny po wojnie, w okresie osadnictwa na Dolnym Śląsku? Przybyliśmy tutaj pierwszym transportem, bo ojciec pracował w przemyśle naftowym i wszyscy ludzie związani z przemysłem zostali przywiezieni do Wałbrzycha w 1945 r. Stąd wynika moja pewna znajomość spraw technicznych, jakie przejęłam od ludzi z nafty. Chodziłam do szkoły w Wałbrzychu aż do matury, a potem na stu 52 Rozmawiała: Barbara Folta oprac. mw Zdjęcia: Krzysztof Mazur, archiwum prywatne I. Hudymy ...oraz prof. Kazimiera A. Wilk dia we Wrocławiu i nawiązałam stałe związki z miastem nad Odrą. Chcę powrócić do tematu, jak ważny jest wybór kierunku studiów i przyszłego zawodu. W naszym rodzie jest mało dzieci i wobec tego, jeżeli już dojrzewały do obrania jakiegoś kierunku nauki po maturze, to wtedy dochodziło do zjazdu rodzinnego. Rodzina z całego kraju zasiadała przy obiedzie i obradowała, dokąd to dziecko ma iść studiować i na jaki kierunek. O moim losie zadecydowano, we współpracy z dyrektorem liceum, że skoro chemia ma nas żywić i ubierać, to powinnam studiować chemię. I ja uważam, że dobrze by było, gdyby za przyszłość młodych ludzi brali odpowiedzialność także dorośli, bardziej zorientowani w możliwościach i potrzebach kraju. Tak powinno być. W pierwszych latach mojej pracy jako pedagoga na Akademii Ekonomicznej pomagałam studentom poznawać Wrocław, uczyłam chodzić do teatru, a później spotykałam ich z wnukami w teatrze. Często wiedziałam, jakie są stosunki domowe. A w tej chwili instytucja opiekuna upadła. Gdy wchodziłam na salę laboratoryjną, to od razu widziałam, że ten chłopaczek nie dojada i trzeba mu dać kupon na obiad w stołówce. Nawet gdy odeszłam z uczelni do CUPRUM, studenci nadali mi tytuł najlepszego opiekuna młodzieży – tak mi doniesiono. Były tam czasem trudne sprawy, które trzeba było rozwiązywać wspólnie z rektorem. Widzę, że już gromadzą się klubowicze – zapewne chcą uczestniczyć w dzisiejszym spotkaniu z autorką książki „Pomnieć, przypomnieć, zapomnieć”. Nasz Klub jest nie tylko dla pracowników Politechniki, przyjmuje wszystkich z zewnątrz. Dziś jest spotkanie z Marią Woś. Poprosiłam ją, żeby opowiedziała o swoim warsztacie radiowca i przeczytała wybrane eseje z wydanej ostatnio książki. Dlatego teraz bardzo serdecznie dziękuję za rozmowę i do zobaczenia przy okazji kolejnych ciekawych spotkań. Dr inż. Izabela Hudyma jest przewodniczącą Komisji Imprez Kulturalnych Koła Emerytów i Rencistów PWr. Wernisaże, wystawy, prelekcje i inne wydarzenia organizuje od roku 1997 – jako „spotkania wtorkowe”, z czasem zmienione na „spotkania czwartkowe” – początkowo w bud. C-9, zwanym „neobarakiem”. Gdy ta siedziba w kampusie PWr została wyburzona i zanim seniorzy doczekali się nowego miejsca spotkań, dr I. Hudyma nagrywała wspomnienia żyjących uczonych m.in. o profesorach i rektorach – Kazimierzu Idaszewskim, Hugonie Steinhausie, Edwardzie Suchardzie, Kazimierzu i Tadeuszu Zipserach, Dionizym Smoleńskim czy Tadeuszu Porębskim, o Straży Akademickiej. Nowy Klub Seniora (w bud. A-1) został przekazany do użytku 19.02.2008 r. przez ówczesnego prorektora ds. organizacji prof. Ernesta Kubicę. Na inaugurację 27.03.2008 r. odbyło się „spotkanie czwartkowe” z prof. Ta deuszem Zipserem, który wygłosił wykład „Inne spojrzenie na wiarygodność modeli symultanicznych”. Nowy semestr otworzył zaś prof. Kubica, mówiąc o „Budowlach wysokich jako cudach świata”. Do dziś imprez w Klubie Seniora odbyły się już dziesiątki. Na każdy rok akademicki jest planowana określona liczba wydarzeń, które cieszą się zainteresowaniem nie tylko społeczności senioralnej Politechniki i nie tylko osób z nią związanych; do Klubu przychodzi bowiem wiele osób „z miasta”. Jego działalność to swois ty ewenement na mapie akademickiej Wrocławia – i nie tylko. I. Hudyma znana jest także z działalności związkowej. Do roku 2009 piastowała funkcję przewodniczącej Komisji Emerytów i Rencistów przy NSZZ „Solidarność” PWr. Uczestnicząc w posiedzeniach prezydium związku, zaproponowała inną organizację obchodów świąt narodowych. Z okazji 3 maja i 11 listopada pracownicy i emeryci wyjeżdżali do pięknych miejscowości Dolnego Śląska, gdzie integrowali się przy wspólnym posiłku i zabawie. Zaproszony prelegent mówił o historii tamtych czasów, a całość uświetniano recytacją wierszy i śpiewem. W czasie II kadencji uzyskała prawo do świadczeń socjalnych dla pracowników z długoletnim stażem, którzy po zlikwidowaniu stanowisk pracy byli na tzw. pomostówce. Ostatnio została odznaczona Medalem Solidarności przez Komisję Zakładową „S” przy Politechnice Wrocławskiej i Medalem 30-lecia przez NSZZ „Solidarność” Dolny Śląsk. numer 247
Politechnika pokierowała moim życiem 6 sierpnia 1948 r. mieszkańcy Plikati musieli opuścić wioskę, chowając się w górach i w lasach, ponieważ samoloty wojskowe bombardowały partyzantów, a czasem nawet ludność cywilną (dzieci, kobiety i starców). Miałem wówczas 13 lat i tego, co przeżyłem razem z moją matką i siostrami (Konstantina i Chrysula), nigdy nie zapomnę. Grecja po drugiej wojnie światowej najpierw znalazła się pod wpływem Anglii, a następnie Amerykanów. Wówczas dwie partie – prawicowa i lewicowa walczyły o władzę. Ponieważ wygrała partia prawicowa, lewica stworzyła w 1946 r. ruch partyzancki, a następnie wybuchła wojna domowa. Jej nasilenie przypadło na lata 19471949. Przez tereny północnej Grecji – Epir, Macedonię i Trację – przechodził front i silne bombardowania. W takiej sytuacji znajdowała się także moja wioska Plikati k. Konicy na terenach Epiru (szczególnie ciężkie walki toczyły się w górach, jak np. koło Grammos). Ponieważ wojna z dnia na dzień była coraz okrutniejsza, jednej nocy partyzanci zabrali nas, aby uchronić od bombardowań, i poszliśmy piechotą w góry, pod granicę Grecji z Albanią. Partyzanci zatrzymali mojego ojca, który jednak odłączył się od nich i przedostał się do stolicy Epiru – do Ioannina. Przeżył ten trudny czas wojny domowej sam, pozostając w Grecji. Moją matkę i siostry zabrano do Rumunii, a mnie do miejscowości Elbasan w Albanii, do obozu, w którym było dużo greckich dzieci. Tam mieszkaliśmy przez sześć miesięcy. Karmiono nas tylko chlebem, było trochę zupy, herbata i nic więcej. Po pół roku wywieziono nas do Rumunii, w okolice miejscowości Oradea – tam także mieszkaliśmy przez sześć miesięcy. W Rumunii było nieco lepiej niż w Albanii, bo dawano nam do jedzenia chleb, makaron, ser i marmoladę. Na polskiej ziemi Pod koniec 1949 r. przyjechaliśmy pociągiem do Polski. Zawieziono nas do SolicZdroju (obecnie Szczawno Zdrój). Zaraz po przyjeździe – mimo że był to kraj zniszczony przez wojnę – poczuliśmy się tam wspaniale. W miejscowości, w której nas osiedlono, był wielki, piękny dom zdrojowy oraz bardzo dobre wyżywienie. Zaczęliśmy chodzić do szkoły; uczono nas języka polskiego i greckiego. Tam, w SzczawnieZdroju, ukończyłem 6. klasę szkoły podstawowej. Na przełomie lat 19491950 zawieziono nas do Zgorzelca. Była tam szkoła zawodowa, mająca trzy specjaliza lato 2011 Autor wspomnień Antonios Ziogas (Αντωνιος Ζιωγας). Po prawej pierwsze zdjęcie zrobione w Zgorzelcu, 1950 r. cje: mechaniczną, elektryczną i włókienniczą. Chodziliśmy do niej tylko rok, ponieważ zawieziono nas do Polic k. Szczecina, gdzie rozdzielono młodzież do różnych szkół, m.in. do Technikum Budowy Obrabiarek w Praczach koło Wrocławia i do Szkoły Marynarskiej w Gdyni. Trzech chłopców wybrano do Nawigacyjnej Szkoły Morskiej w Szczecinie, jednym z nich byłem ja i moi koledzy – Joanis Papadopulos i Takis Sarykulis. Byliśmy tam tylko trzy miesiące, gdyż oni nie chcieli tam zostać, więc odesłano nas do technikum w Praczach Odrzańskich k. Wrocławia. Na początku, w internacie przy tym technikum, mieliśmy również greckich wychowawców, m.in. Zguromalisa Manolisa i Pana Wulgarisa. Był też wychowawca, pan Metody, który zajmował się młodzieżą ze „Slawomacedonii” (pochodzący z Grecji Słowianie, tak jak obecnie mieszkańcy Skopje, którzy nie mając nic wspólnego z Aleksandrem Wielkim, uważają go za swojego przodka i używają języka bułgarskiego). Po ukończeniu Technikum Budowy Obrabiarek w Praczach pojechałem do Polic, gdzie mieszkała moja kuzynka, żona Apostolisa Katranasa, absolwenta Uniwersytetu Warszawskiego. Apostolis cały wieczór namawiał mnie, abym koniecznie poszedł na studia na Politechnikę we Wrocławiu. Posłuchałem go. Studia we Wrocławiu Egzaminy wstępne zdawałem na Wydziale Architektury razem z moim ko Indeks – wydany 1 X 1955 r. absolwenci legą Kostakisem Tasosem. Na tym wydziale byłem tylko trzy miesiące, ponieważ postanowiłem przenieść się na Wydział Mechaniczny, gdzie miałem wielu kolegów – Greków i Polaków, którzy ukończyli technikum razem ze mną. W sekretariacie rektora poprosiłem o zamianę Architektury na Mechaniczny. Dostałem pismo, z którym poszedłem do dziekanatu Wydziału Mechanicznego. Odpowiedzialny wówczas za pierwszy rok studiów na tym wydziale był adiunkt R. Haimann, który skierował mnie do domu studenckiego T4 na placu Grunwaldzkim. Tam byli zakwaterowani także inni Grecy, m.in. Karajanis Nikos, Dimitriu Joanis, Chadzioanidis Pawlos, Papanotis Sotiris, Jankulas Spiros, Diamantudis Theodosios, Bilcuris Jorgos, oraz ok. 20 osób z różnych wydziałów. Studentom z Grecji (ponieważ nie mieliśmy rodziców w Polsce) ówczesne polskie władze dawały stypendium (około 700 zł miesięcznie) i właśnie zakwaterowanie w domach studenckich. Za tak dużą pomoc jestem do dziś wdzięczny. Ostatecznie Mechaniczny na moim roku ukończyło tylko siedmiu Greków. W technikum byłem jednym z przodujących sportowców, dzięki pomocy mojego kochanego nauczyciela gimnastyki – mgr. Aleksandra Szpakowskiego. Podczas studiów również zajmowałem się sportem – trenowałem gimnastykę akrobatyczną i należałem Z kolegami z Politechniki – w głębi Antonios Ziogas i Dimitriu Joanis 53
Page 1: Rusza BIBLIOTECH. Najdłużej wycze
Page 4 and 5: w n u m e r z e : 25 Zdjęcia: www.
Page 6 and 7: wydarzenia Biblioteka już nie w pl
Page 8 and 9: wydarzenia luminów, rozbudowany mi
Page 10 and 11: konferencje Czym jest intuicja? Met
Page 12 and 13: konferencje Walizka szkoleniowa sys
Page 14 and 15: konferencje Laboratorium jak znacze
Page 16 and 17: konferencje Fukushima - krajobraz p
Page 18 and 19: konferencje Uczestnicy konferencji
Page 20 and 21: liderzy Magnolia z PWr Mgr inż. Ew
Page 22 and 23: liderzy PAN-u Bogdanowi Nagrodę Na
Page 24 and 25: sprawy uczelni Studenci informatyki
Page 26 and 27: sprawy uczelni lacji statutowej poz
Page 28 and 29: współpraca Pasja do fizyki wiedzi
Page 30 and 31: ozmowy pryzmatu Europejskie granty
Page 32 and 33: światowe życie pwr Nowe wyzwania
Page 34 and 35: światowe życie pwr dla Młodych I
Page 36 and 37: artykuł sponsorowany FIRMY WSPÓŁ
Page 38 and 39: gremia Posiedzenie KRUWOCZ (17.05.2
Page 40 and 41: gremia wania uczelni publicznych w
Page 42 and 43: historia Kaźń profesorów Politec
Page 44 and 45: historia Pomnik ustawiony w latach
Page 46 and 47: wspomnienia 46 Wiktor Dziębaj Ceni
Page 48 and 49: wspomnienia Stanisława Rzeźnicka
Page 50 and 51: politechnika jest kobietą Jestem t
Page 54 and 55: absolwenci Zajęcia praktyczno-wars
Page 56 and 57: Nauka kluczem do natury - Scienta N
Page 58 and 59: absolwenci W Europie i w Polsce Bad
Page 60 and 61: absolwenci „Nie wystarczy patrze
Page 62 and 63: absolwenci go, stało się potęgą
Page 64 and 65: seniorzy pwr Wszystkie barwy pani A
Page 66 and 67: sprawy studenckie Członkowie Koła
Page 68 and 69: sprawy studenckie Wakacyjna wyspa z
Page 70 and 71: sprawy studenckie Technologia Kinec
Page 72 and 73: sprawy studenckie A na Chemicznym O
Page 74 and 75: Ścisły umysł
Page 76 and 77: hobby i pasje: ludzie pwr po godzin
Page 78 and 79: sport Wspaniałe konie i jeźdźcy
Page 80 and 81: sport Uskrzydlają Politechnikę Te
Page 82 and 83: sport Przed wystartowaniem trzeba s
Page 84 and 85: czas wolny W muzeum króla szos Mod
Page 86 and 87: czas wolny Niewielki fragment ekspo
Page 88 and 89: czas wolny Jedno z pięciu stanowis
Page 90 and 91: czas wolny Rynek w Lille, niegdyś
Page 92 and 93: czas wolny Znakomite wyroby czekola
Page 94: czas wolny Kanały Gentu są szczeg

Pryzmat • nr 247, lato 2011

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?