Johann Friedrich Leopold Woeste - Christine Koch Mundartarchiv

32
versagt sin soll. – „Ick swäre“, siët de Turk. Dao füärdert hai sik dai
draihunnert Christenslawen.
De Kaiser hädde iäm laiwer ik wäit nit wuot giëwen, män will hai et
iäm tauswuoren hadde, siët´e: „Christ, du begiärs viël, aowwer ik
hewwe swuoren: niëm se di!“
As hä nu nao Hius raiset, lätt hai de elännigen Lui füär un nao los, dat
se gaon könnt, bao se büärtig wäören, den äinen hier, den annern dao.
Antleste sit noch drai Fraului üäwer, dä haollt sik bi iäm un segget nit,
bao se te Hius wäören. Dao niëmt hai se met in sine Häime.
Äine dervan was en aardig junk Frailen, dat lait füärnämmer te sin as
de baiden annern un waor ümmer friewillig van ne bedainet. Hai
hadde düt Miäken opper ganßen Raise all im Oge hat un enhant
ümmer mähr Gefallen an iär funnen. As hai nu te Hius es, wieset hai
iär sinen Riekdum un sine Beliägenhait un fraoget se oppet leste, ef se
sine Frau giëwen woll. Se siët jao, un dai baiden bestatt sik.
Nao de Hand well hai maol wiër in Hannelsgeschäften nao Holland.
Dao biddet de junge Frau, hä soll se doch medeniämen. – „Näi, laiwe
Frau“, siët hä, „blif du hier! Op sonner Raise kann allerhand
füärfallen. Ik könn di verlaisen, so guet as du all ens dinen Ellern in
Verlius gaon büs.“
Dao giët se sik in sinen Willen un däut iäm ne Fahne met, dä soll hai
dann iär te Ähren oppen Schiëppe iuthangen laoten. Dat daut hai ok,
aohne dat hei gewahr wärt, bat in de Fahne sticket was.
As sin Schiëpp in´t Holland küemt, gäit de Küenink an de Säi, üm den
früemden Schiëpper te bewilkuemen un bemiärket faortens, dat in der
Fahne sine verluornen Dochter Namen un sin äigen Wapen stäit. Hai
lätt den Schiëppshären gefangen niämen un siët me, hai quäme nit
äher wiër los, bit dat hai de Person brächte, van diär dai Fahne sien
möchte.
Dao vertellt iäm de Kopmann, dai Fahne hädde hä van siner Frau
kriegen, un schicket twäi Luie nao Duitskland, dä söllt se hahlen.
As se anküemt, dao wieset sik gau iut, dat sai dem Küenink sin
Dochter es, dä was as Kind mit iären Kammerfrauen rowet un nao
Kunstantinopel in de Slawerigge bracht. De Küenink, dat künnt it ink
lichtfeddige denken, hadde ne unbönnige Fräude derüäwer, dat sin
Kind noch am Liäwen was. Ok ducht et iäm nit unrächt, dat se iären
Redder hieraot hadde, füäriut as sine Dochter iäm vertalte, ne