Johann Friedrich Leopold Woeste - Christine Koch Mundartarchiv

41
Dat Märchen vam dicken, fetten Pannekauken
(von W. Bleicher in die Limburger Mundart übertragen)
Dao wören maol twäi Däiërnkes, dai bökken sick 'n Pannekauken un
sätten 'ne int Finster, üm datte kolt wären soll; män dä Pannekauken
knäip ût un laip in 'n Biärg. Dao quam iähm 'n olt Männeken in de
Möüte un fraogede: "Panneköüksken, bao woste hén?" Dao sagg dä
Pannekauken: "Iëck sin twäi Däiernkes afflëaupen; - dai, Männeken
Grîsebaort, sa'ck auck wuoll wâren!" un daomet laip hai widder.
Op koart quam iähm 'n Hase(n) entiëgen un fraogede: "Panneköüksken,
bao wosste hén?" Dao sagg dä Pannekauken: "Iëck sin twäi
Däiërnkes afflëaupen un dem Männeken Grîsebaort; dai, Hase
Wittkopp, sa' ck auck wuoll wâren!" un dáomet laip hai widder.
Üöwer äin biëttken drâp hä 'n Foss; dä fraogede: "Panneköüksken, bao
woste hen?" Dao sagg dä Pannekauken: "Iëck sin twäi Däiërnkes
afflëaupen, däm Männeken Grîsebaort un dem Hasen Wittkopp; dai,
Foss Dickstiärt, sa' ck wuoll wâren!" un daomet laip hai widder.
Üöwer 'n Wîlken modde iähm 'n Wippstiärt un fraogede: "Panneköücksken,
bao wosste hén?" Dao sagg dä Pannekauken: "Iëck sin
twäi Däiërnkes afflëaupen, dem Männeken Grîsebaort, dem Hasen
Wittkopp un diäm Fosse Dickstiärt; dai, Vüeggelken Wippstiärt, sa' ck
auck wuoll wâren!" un daomet laip hai widder. –Naodiäm quam iähm
'n Wulf in de Möüte un fraogede: "Panneköücksken, bao wosste hén?"
Dao sagg dä Pannekauken: "Iëck sin twäi Däiërnkes afflëaupen, dem
Männeken Grîsebaort, dem Hasen Wittkopp, dem Fosse Dickstiärt un
diäm Vüeggelken Wippstiärt; dai, Wulf Grauteschnûte, sa' ck auck
wuoll wâren!" un dáomet laip hai widder. – Nit lange daonaoh quam
iähm ne wille Süëge entiëgen un fraogede: "Panneköücksken, bao
wosste hén?" Dao sagg dä Pannekauken: "Iëck sin twäi Däiërnkes
afflëaupen, dem Männeken Grîsebaort, dem Hasen Wittkopp, dem
Fosse Dickstiärt, dem Vüeggelken Wippstiärt un dem Wulwe
Grauteschnûte; dai, olle Süëge-Mutte, sa' ck auch wuoll noch afflëaupen."
Män as hai niu födder ûtknîpen woll, dao packede dä aolle
Mutte 'ne un fraat 'ne half opp. Half konn hai noch inne Eärde krûpen;
daorümme hüelt* dä Süëge auck vandage noch ümmer im Eärdbuën.
*scharrt, bricht, wühlt – Quelle: Woestenachlaß 4.22,54 UB Greifswald, Abschrift im ZA der
deutschen Volkserzählung in Marburg, Nr. 30042, transponiert in Limburger Mundart und
ergänzt von Wilhelm Bleicher 1988.